วันที่ผมคิดจะเข้าป่า

ในชีวิตคนๆหนึ่ง หนีไม่พ้นการแสวงหาความสุข สบาย และสงบ ต่างคนต่างมีวิธีเป็นของตนเอง บ้างเลือกที่จะเดินช้อปปิ้ง ไปต่างประเทศ หาของกิน เที่ยวทะเล เข้าป่า หรือแม้แต่กระทั่งนอนอยู่ห้องเงียบๆคนเดียว

ชวาหระลาล เนห์รู นายกคนแรกของอินเดียเคยกล่าวไว้ว่า “เราอยู่ในโลกอันน่าประหลาดใจที่เต็มไปด้วยความงดงาม เสน่ห์ และการผจญภัยมากมาย, ไม่มีคำว่าสิ้นสุดสำหรับการผจญภัยที่เราสัมผัสมันได้  ถ้าเพียงเราเปิดดวงตาค้นหาความงดงามเหล่านั้น”

ใกล้หนึ่งปีพอดี (25 พค) ที่ผมได้ค้นพบอะไรบางอย่างในชีวิต ที่ไม่มีใครคาดเดาว่าผมจะทำ แม้แต่ตัวผมเอง นั่นคือการ เข้าป่า และไต่เขา หรือภาษาอังกฤษใช้คำว่า Hiking

สองสิ่งที่ผมเล่าให้คนรอบข้างฟังแล้วฉงน คือ เปลี่ยนจากเที่ยวปกติไปเข้าป่า และผมไปกับคนไม่รู้จัก ไว้ผมเขียนถึงสาเหตุในเรื่องหน้าก็แล้วกัน

…

มนุษย์เมืองแบบเรา ต่างถูกสวมหมวกให้เป็นไปตามหน้าที่ในครอบครัว หน้าที่การงาน สายตาของคนรอบข้าง เราถูกตัดสินจากความรู้และไม่รู้ของคนเหล่านั้นว่าเราเป็นเช่นไร บ้างก็เปลี่ยนตนเองไปตามหมวกที่คนอื่นหยิบยื่นใส่ บ้างก็ทนรับความผิดๆถูกๆเก็บไว้กับตนเอง  แต่ไม่ว่าจากเหตุใด ผลที่กระทบจิตใจเรายิ่งกว่า เพราะเราเองนอกจากไม่ละเลยสิ่งเหล่านั้น แต่จะแต่งเติมให้มันมากขึ้น จนปลีกความคิดตัวเองจากสังคมโดยไม่รู้ตัว

อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่อ้างว้างเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ความรู้สึกแบบนี้้ถ้าได้เกิดกับใคร มันสุดแสนจะเหงาเลยครับ ยากที่จะหาคนมาเข้าใจ เพราะมันเกิดขึ้นจากตนเอง และเป็นเองตามความรู้สึกที่ไร้เหตุผล

…

การเลือกเส้นทางที่ปราศจากผู้คนมากมาย คงมีสองทาง ถ้าไม่ไปยาก ก็ต้องไปในที่ที่ไม่มีใครสนใจ แต่ถ้าเลือกไปอย่างหลัง คงเป็นที่สำหรับคนอาการหนัก ปลีกวิเวก และไม่ต้องการความสนุกหรรษาแต่อย่างใด เพื่อรอวาระสุดท้ายในชีวิต

การเข้าป่าไต่เขา ดูเป็นทางเลือกที่ดีในความคิดผม ภาพถ่ายจากผู้ชำนาญล้วนเผยให้เห็นสวรรค์บนดิน แสงอาทิตย์กับน้ำค้างบนยอดหญ้า ทะเลหมอกราวขนมปุยฝ้าย และอากาศที่ไม่ว่าฤดูกาลใด ก็ต้องห่มผ้านอน

สถานที่เหล่านี้ไม่ต้องเดินทางไกล ใครก็อยากชื่นชม จะมีเพียงแต่การเผชิญความยากลำบากต่างๆนานา ที่บั่นทอนกำลังใจของใครเหล่านั้น รวมถึงผมในการตัดสินใจเดินทางครั้งแรกด้วย

…

มาถึงวันนี้ ผมยังเป็นเพียงน้องใหม่ในการเข้าป่า 1 ปี 8 แห่งที่ผมไป ประสบการณ์ล้วนต่างกัน วันแรกที่คิดว่าความยากลำบากคือความลำบาก มันหายไป แต่ความลำบากวันนี้ กลายเป็นความท้าทาย และความมันส์ เป็นบททดสอบหนึ่งของสังขารที่กำลังเริ่มมากขึ้นในทุกๆวัน สัญญาณความคิดที่บอกกับตัวเองในทุกย่างก้าวว่าเรายังไหว เราไปต่อได้ ก้มหน้าเดินต่อไป เดี๋ยวก็ถึงปลายทาง มันคงดังก้องในความคิดทุกครั้งที่เดินทาง

สมาธิที่ได้อยู่กับร่างกายของตนเอง จิตใจของตนเอง สนใจกับเพื่อนร่วมทางเพียงไม่กี่คน ช่วยเหลือ และรับน้ำใจจากคนที่ไม่เคยรู้จักกัน

ณ ที่แห่งนั้น ช่างตรงข้ามกับความอ้างว้างที่เกิดขึ้นในเมืองใหญ่ ท่ามกลางคนเป็นล้าน เสียอีก

นี่อาจเป็นบทสรุปของการแสวงหาความสุข สบาย และสงบ ในนิยามของผมก็เป็นได้

ปล1. หากคุณอ่านถึงตอนนี้ และคุณเคยพบกับคนที่ชอบเที่ยวในถิ่นทุรกันดาร คุณจะพบว่าทุกคนมีความรู้สึกคล้ายคลึงกันนี้

ปล2. หากคุณกำลังติดสินใจที่จะเดินทาง ไม่ว่าจะไปที่แห่งใด แต่ยังกล้าๆกลัวๆ ผมอยากให้คุณไป ถ้ามีครั้งแรก ครั้งต่อๆไปก็จะง่าย และคุณจะกลับมาพร้อมกับเรื่องเล่าให้คนรอบข้างฟัง

ปล3. หากอ่านมาแล้วยังไม่มีแรงบันดาลใจ ลองดูเรื่อง The Secret Life of Walter Mitty มาดู

ปล4. ภาพประกอบเป็นภาพเท้าผมในสถานที่ต่างๆ เล็กๆอย่างตั้งแต่ร้านส้มตำไปถึงจนนครวัด ถ้าสนใจลองดู Stand on Earth

—

บ้านกรุงเทพ – 20 May 2014 01:23