ในฤดูที่มีลมหนาวมาเยือนใจกลางเมืองใหญ่
เป็นโอกาสที่มีไม่บ่อยนักที่จะได้รู้สึกแบบนี้
และนอกจากร่างกายที่จะได้สัมผัสกับความเย็นแล้ว
ผมเชื่อว่าใจของหลายๆคนก็คงเย็นลง
และใจผมก็เช่นกัน
บางเสี้ยวของเวลาผมใช้มันเพื่อทบทวนเรื่องราวในอดีต
ไม่น่าเชื่อว่าจะผ่านมาถึง 7 ปีแล้ว นับตั้งแต่วันนั้น
มีความคิดมากมายที่พรรณาถึงหัวใจลงในบล็อกของผมแทบทุกวัน
ในบางเรื่อง แม้บรรยายถึงความเสียใจ แต่ก็น่าจดจำ
ผู้คนบอกผมว่าสิ่งเหล่านั้นมันคือ “ประสบการณ์”
แต่ผมคงเด็กเกินไป ที่จะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร
แม้พจนานุกรมได้บัญญัติความหมายไว้อย่างดีแล้ว
แต่ คน เวลา และโอกาส
ได้ทำให้ความหมายของแต่ละคนเปลี่ยนไป
และก็ไม่เหมือนกันแม้แต่เรื่องเดียว
ห้านาทีภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีแต่เสียงของนาฬิกา
ผมพบว่าคุณค่าที่ดีที่สุดของประสบการณ์
มันไม่ได้อยู่ที่บอกว่า ผมควรทำอะไร
แต่มันคอยเตือนสติผมว่า ผมไม่ควรทำอะไร มากกว่า
ในวันปีใหม่ของทุกปีที่ผ่านมา
ผมเขียนถึงสิ่งที่ต้องทำหลายสิบข้อลงในบล็อก
แต่ปีนี้คงเป็นปีแรก ที่ทุกอย่างผม ขอเก็บไว้ในใจ
เพราะคงไม่มีใครเต็มใจอยากบอกคนอื่น
ถึงสิ่งไม่ดีที่เคยทำ และก็จะไม่ทำมันอีก
โดยไม่มีสิ่งยืนยันจะทำตามสัญญาได้หรือไม่..
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังครับทุกคน
