ในห้องสี่เหลี่ยมใต้ฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆ

ค่ำคืนที่ความเงียบรุกเข้ามาในหัวใจ

คงไม่มีอะไรเดินทางได้ช้ากว่าเวลาในคืนนี้อีกแล้ว

ท่ามกลางแสงแดด สายน้ำ และความเคลื่อนไหว
ในขณะที่ผมต้องดูแลเธอตลอดการเดินทาง
ผมจ้องมองเธอจากข้างหลังด้วยความเป็นห่วง
ตลอดเวลา เธอจ้องมองไปรอบๆตัว
มองดูต้นไม้ ก้อนหิน และทิวเขา
เธอบอกกับทุกคนข้างๆเธอว่า “สวยจัง”
บางครั้งเธอหันหน้ามาข้างๆ และพูดเช่นนั้น
ผมก็แอบคิดไปเองว่า น่าจะพูดกับผมมั้ง
ผมเลยทำได้แค่ยิ้มอยู่ด้านหลังเธอ และตอบว่า “ใช่ สวยมาก”

บ่อยครั้ง เธอโน้มตัวลงมาเกือบจะหนุนตักผม
ผมโอบเธอเพราะเกรงว่าเธอจะตกลงไปในน้ำ
เธอหันหน้ามาเล็กน้อย และบอกกับผมว่า “ไม่เป็นไร ไม่ตกหรอก”
มือขวาเธอลูบไล้ไปมาบนผิวน้ำตามเกรียวคลื่น
ผมดูเธอมีความสุข.. มีมากกว่าที่ผมเคยเห็นตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
ผมไม่รู้ว่า ณ ตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่
แต่ภาพนั้นทำให้ผมหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

คุณอาจคิดว่าผมไม่ได้ใส่ใจอะไรคุณมากนัก
แต่เปล่าเลย ผมดูคุณอยู่ตลอดเวลา และมันก็เพลินมากๆ

ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาสักพักใหญ่ๆแล้ว
ได้จ้องมองใครสักคนกำลังมีความสุข
และผมก็รู้สึกมีความสุขไปด้วยเช่นกัน

….

คุณอาจคิดว่าผมบ้าไปแล้วก็ได้
แต่ผมอยากบอกความลับของผมให้คุณรู้
เป็นความลับที่ผมเคยบอกกับใครบางคนเท่านั้น

ในช่วงเวลาที่ผมจะรู้สึกดีกับคุณ บางทีเราไม่ต้องพูดกันเลยก็ได้
แค่ได้นั่งอยู่ข้างๆกัน และคุณมีความสุข แค่นั้นผมก็รู้สึกดีแล้วหละ..