ซึ่งการทำงานแบบฮาโมนี ผมก็เพิ่งได้สัมผัสกลิ่นอายมาสามมสี่วัน ต้องขอเล่าเรื่องงานส่วนตัวเล็กน้อย คือ ผมเพิ่งมีโอกาสเข้าไปอยู่ในกลุ่ม CPALL และได้สัมผัสกับวิธีการสร้างวงซิมโฟนีออร์เคสตร้าของที่นี่ ตอนแรกผมยังจับต้นชนปลายไม่ถูก รู้แค่ว่า นอกจากการปฐมนิเทศน์พนักงานใหม่แล้ว ผมยังต้องเรียน เรียน เรียน แล้วก็เรียนสารพัดอย่าง ตั้งแต่การเล่นโกะ การแยกประเภทซาลาเปา หน้าที่ของพนักงานในร้าน 7-11 (ซึ่งจะมีช่วงหนึ่งที่ผมจะต้องไปเป็นพนักงาน 7-11 จริงๆด้วย!) ยาวไปจนถึง หน้าที่ของฝ่ายบัญชี การทำ ISO 27001 การทำ TQA บลาๆๆๆ

“แล้วผมจะเรียนไปทำไม..” และนั่นเอง หลังจบคำอุทานนั้น ก็ทำให้ผมถึงบางอ้อว่า ที่ต้องรู้ เพื่อให้เข้าใจความคิด ความรู้สึก เข้าใจหัวอกคนทุกแผนก ว่างานเริ่มจุดไหนและไปจบอย่างไร แต่ละส่วนงานต้องทำอะไร เพื่อจะได้ประสานวิธีการเขาและเราเข้าด้วยกัน ไม่ต้องมาบ่นภายหลังว่า ทำไมเงื่อนไขเยอะ งานส่งต่อช้า ไอ้นั่นทำไม่ได้ ไอ้นี่ทำไม่ถูก บลาๆๆๆ (จากคำบอกเล่าของผู้บริหารทุกคนที่เคยไปเป็นพนักงาน 7-11 ท่านจะบอกเหมือนกันหมดว่า พนักงานหน้าร้าน 7-11 ทำงานหนัก และน่าเห็นใจมากจริงๆ)

ซึ่งก็เป็นเหตุบังเอิญมากๆ ที่ผมกำลังอ่านหนังสือ “เหตุผลที่ไม่ควรมีเหตุผล (The Upside of Irrationality)” ของ Dan Ariely พอดี ในบทที่พูดถึง “ปรากฏการณ์สร้างมูลค่าแบบอิเกีย (The IKEA Effect)”

โดยคอนเซ็ปของ IKEA คือ ใครก็ตามที่ไปซื้อเฟอนิเจอร์ของ IKEA จะต้องขนกลับมาประกอบเองครับ (จริงๆก็มีจ้างขน จ้างประกอบนะ) และเมื่อประกอบเสร็จ เราจะรู้สึกรักมัน เป็นเจ้าข้าวเจ้าของมัน และเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนั้นจะมีมูลค่าสูงขึ้นสำหรับเราทันที (ผมเพิ่งได้ลึกซึ้งกับ “ปรากฏการณ์อิเกีย” เมื่อไม่นานมานี้ ทุกวันนี้ก็นั่งลูบไล้เฟอฯ ฝีมือตัวเองทุกวันทุกคืน ใช้อย่างทะนุถนอมเลยทีเดียว)