ตอนอายุใกล้จะ 20 ผมรู้สึกเหมือนยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังโตที่ชื่อว่า “ชีวิตจริง”
มือหนึ่งถือกุญแจ อีกมือหนึ่งเปิดแผนที่โลก
หัวใจเต้นแรงเหมือนจะบอกว่า “โลกนี้กว้างใหญ่กว่าที่ห้องเรียนเคยบอกไว้”
ผมตื่นเต้นที่จะได้จบ… ไม่ใช่แค่จากมหาวิทยาลัย แต่จากความเป็นเด็ก
เหมือนได้สิทธิ์ขับชีวิตของตัวเองสักที

พอเข้าเลข 3 ต้นๆ ผมยิ่งตื่นเต้นกว่าเดิม
เหมือนเข้าสวนสนุกโซนผู้ใหญ่ ที่มีเครื่องเล่นท้าทายมากขึ้น
ความรักก็ซับซ้อนขึ้น งานก็จริงจังขึ้น เงินก็สำคัญขึ้น
ชีวิตเหมือนหนังที่เริ่มเข้าสู่พาร์ต “พีค” – แต่ดันไม่รู้ว่าความพีคของเราคืออะไร

วันนี้ ตัวเลข 4 แวบขึ้นมานำหน้าอายุ
แต่กลับไม่ได้รู้สึกเหมือนก้าวเข้าสวนสนุกอีกต่อไป
มันเหมือนยืนอยู่หน้าป่า ที่ต้องค่อยๆ เดินด้วยความระแวดระวัง
เหมือนเราเริ่มรู้แล้วว่า “ทางลัด” มักนำไปผิดที่
และ “ความตื่นเต้น” บางทีมันก็แค่ชื่อเล่นของ “ความวุ่นวาย”

ค่ำคืนวันวาเลนไทน์ มีโอกาสได้พูดคุยกับ ผอ ธนาคาร สาวสวยท่านหนึ่ง ที่เพิ่งกลับมาจากการไปท่องเที่ยวคนเดียว(โดยไม่ชวน)

คุยกันในประเด็นที่ว่า ต่างคนต่างรู้สึกว่าชีวิตโสดตอนนี้ก็ดีแล้ว คงไม่ได้คิดว่าจะต้องมีครอบครัว แต่โอเค ถ้าจะมีเข้ามา ก็ถือว่าเป็นโบนัส และการเข้ามาก็ต้องมาเพื่อพากันให้ดีกว่าเดิม อย่างน้อยก็พากันออกไปเที่ยว (อันนี้ผมเติมเอง ฮ่าๆๆ)