ผมกำลังถ่ายเด็กยากจนกลุ่มหนึ่งบนโรงเรียนลอยน้ำที่โตเลสาบ (กัมพูชา) จู่ๆฝนก็ตกลงห่าใหญ่ นักท่องเที่ยวที่อยู่ใต้หลังคาเรือตกใจและรีบเก็บของกันจ้าละหวั่น แต่เด็กบนแพเหล่านั้นกลับยิ้มวิ่งหยอกล้อเล่นกันท่ามสายฝน

แล้วใครกัน ที่มีสุข และมีทุกข์..

ในการศึกษาพฤติกรรมของมนุษย์ของเดวิดและแดนนี พบว่า ถึงแม้เราจะมีความสุขหรือทุกข์อย่างรุนแรงในระยะสั้น แต่ในระยะยาว สิ่งต่างๆเหล่านั้นก็ไม่ทำให้คุณมีสุขหรือทุกข์มากอย่างที่คิด (จากหนังสือ เหตุผลที่ไม่ควรมีเหตุผล)

เพราะเมื่อเริ่มเคยชินกับสุขหรือทุกข์ใดๆแล้ว ความรู้สึกต่อสิ่งนั้นๆจะลดลง

ดังนั้นมนุษย์จะมีวงจรหนึ่งที่ผลักให้อยากได้อยากมีเพื่อคงความสุขไว้เรื่อยๆ เรียกว่า “การวิ่งไล่ตามความสุข”

เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าเคยได้ตรัสไว้ แต่ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ให้เราเห็นชัดเจนว่า กิเลสกินเท่าไรก็ไม่อิ่ม ยิ่งกินก็ยิ่งหิว..

คนที่บอกว่าจะทำนั่นโน่นนี่ตลอดไป หรือคนที่บอกว่าผมพอแล้ว ด้วยความรู้สึกเหมืิอนครั้งแรกที่พูด เราจึงไม่พบได้

เอวัง ด้วยประการฉะนี้