รองเท้าสีขาวของผมที่เลาะไปด้วยฝุ่น
มันคงเดินทางไปเรื่อยๆ
บางทีมีจุดหมาย แต่บ่อยครั้งก็ไร้จุดหมาย..
จริงๆ ผมไม่ค่อยชอบเดินทางเท่าไรนัก
แต่บ่นว่าจะเดิน ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเดิน
เดินจนเท้าพองกลับบ้านทุกครั้ง
เท้าที่ผมก้าวเหยียบไปตามแรงดึงดูดโลก
หัวใจของผมกลับเบาลอยสวนทางกับทฤษฎี
มีเพียงความคิดของผมที่พยายามสู่โลกความเป็นจริง
นั่นคือผมไม่รู้ว่าคุณก้าวพร้อมไปกับผมหรือเปล่า
ใครคนหนึ่งเคยเล่าให้ผมฟัง
ในหมู่บ้านเล็กๆที่มีเพียงลมหนาว
ความฝันของเธอบอกกับผมว่า
มีเพียงหมอกและคนรักของเธอเท่านั้นที่กำลังกอดเธอ
ความโรแมนติกของผมเข้าใกล้ศูนย์ที่จะเข้าใจความฝันเช่นนี้
“ผมอิจฉาคุณที่คุณมีฝัน” นั่นคือคำตอบของผม
เขาบอกผมว่า
“คุณดูเครียดไป”
“คุณควรยื่นใบลาออกจากความจริงบ้างนะ”
..
“โอเคครับ ผมขอลาออก….ชั่วคราว”
..
“ถ้าเช่นนั้น ความฝันยินดีต้อนรับคุณ.. ชั่วคราว”
..
“แล้วผมจะต้องทำอย่างไรบ้าง”
…
“แค่ใช้ชีวิตประจำวันปกติ”
..
“แล้วอย่างไรต่อครับ”
..
“คิดว่าคุณมีตาดวงเดียว และหูข้างเดียว ก็พอ”
“แล้วก็เดินตามทางของคุณต่อไป”
—
source: http://ifew.exteen.com/20101109/entry
posted on 09 Nov 2010 00:36 by ifew
