ห้าทุ่มครึ่งในศุกร์สุดท้ายของปี
รถบนถนนยังแน่นขนัดพอๆกับผู้คนที่เดินขวักไขว่
ผมได้ยินเสียงหวอดังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง
เป็นอีกคืนที่ผมนั่งเงียบๆ เพื่อคุยกับตัวเอง..

นึกถึงเรื่องราวของเพื่อนหลายคนที่กำลังแยกย้ายกันเดินทาง
ปาร์ตี้สิ้นปี อากาศหนาว หยุดยาว และเงินเดือนออก
ปีหนึ่งคงมีแค่ครั้งเดียวที่จะลงตัวได้แบบนี้
และเป็นช่วงที่เราจะลาหยุดต่อเนื่องได้แบบไม่เคอะเขิลมากนัก

สำหรับคนที่ไม่ไปไหน ก็อาจมีเหงากันบ้าง
แต่ก็ดีแล้วครับ เป็นช่วงซ้อมรับมือกับความทรมาน
เปิดเฟสก็เห็นเพื่อนๆไปเที่ยวและสนุกสนานตามที่ต่างๆ
ซ้อมก่อนเจอวันจริง วันวาเลนไทน์..

ลองนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆในปีนี้
ผมกลับลังเลที่จะเขียนเป้าหมายของปีต่อไป
เป็นเพราะมันสำเร็จในสิ่งที่ผมไม่เคยคาดฝัน
แต่มันก็ล้มเหลวในหลายสิ่ง ในสิ่งที่ผมได้คาดหมายไว้
นั่นทำให้ผมตระหนัก และก็ละอายกับตัวเองพอสมควร

เป้าหมายปีหน้าของผม อาจเขียนไว้บนกระดาน มองเห็นได้เองบ่อยๆ
คงไม่อยู่บนบล็อกอย่างที่เคยทำ.. คงไร้ประโยชน์ หากไม่ได้มีไว้เตือนตัวเอง
(ว่าแต่ ใครจะไปอยากรู้กับแก)

จนถึงตอนนี้ เที่ยงคืนของวันใหม่
เสียงหวอยังคงดังอยู่เรื่อยๆ รถยังคงแน่นเต็มถนน
เสียงประกาศขอทางเพื่อให้รถพยาบาลก็ยังมีให้ได้ยิน
ผมไม่อยากให้ใครก็ตาม ต้องได้ใช้บริการพวกนี้เลย
ไม่ว่าจะเดินทางไปที่ไหน หรือจะทำอะไร
ขอให้มีสติ ปลอดภัย และบุญรักษาครับ

—
กรุงเทพฯ – 27/12/2014