วันนี้ฝนตกหนักมาก
ผมติดอยู่แถวพัฒนาการเกือบ 3 ชั่วโมง
ยืนมองตั้งแต่มันเป็นถนนจนเปลี่ยนเป็นชายหาด
ที่มีแต่คลื่นซาซัดเขัาฝั่งฟุตบาท

ด้วยน้ำที่สูงระดับเข่า
รถยนต์และมอเตอร์ไซค์จอดดับหลายคัน
บ้างรู้ตัวก็ไถลมาดับข้างทาง
บ้างก็พยายามเร่งเครื่องให้พ้นจากจุดนั้น
แต่ก็ไปไม่รอด จอดคากลางถนน

แต่ความน่ารักของสถานการณ์นี้ก็คือ
มีคนเข้าไปช่วยเข็นรถและมอเตอร์ไซค์ที่ดับ
บางคนก็ออกมายืนกลางถนน
เพื่อชี้จุดน้ำตื้น ให้ใช้สัญจร

คนเหล่านั้นไม่ใช่คนท้องที่หรือเจ้าหน้าที่
แต่เป็นคนที่จอดหลบฝน หลบน้ำท่วมอยู่ข้างทาง
บางคนก็เป็นคนที่ขี่รถผ่านมา แล้วจอดช่วย
พี่แกลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดงมากๆ

ผมกลับมาคิดถึงตัวเอง
ผมแค่นึกให้กำลังใจ
และถ่ายรูปเอาไว้บอกเล่า
เพราะกลัวสกปรก กลัวเปียก
ผมไม่ได้ลงไปช่วยอะไรพวกเขา
แม้สุดท้าย ผมก็ไม่รอด
ต้องเปียกฝ่าฝน ฝ่าน้ำท่วม กลับบ้านอยู่ดี

มันเป็นความลังเล ที่เกิดจากความคิดเยอะ
เป็นเส้นบางๆ ในการตัดสินใจ
ที่ผมมักรู้สึกตัว หลังจากเหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว
นี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่ผมเกลียดตัวเอง
ผมไม่อยากเป็น และพยายามจะไม่เป็น

เพราะการไม่ทำ
เราและคนอื่นๆ อาจไม่เสียหายอะไร
แต่ถ้าเราทำ
จะมีคนได้รับการช่วยเหลือ
..

ขอบคุณ ที่ทำให้ผมได้เจอสถานการณ์นี้
และเตือนตัวเอง
..

25 aug 2016 – 01:36
กลางเมืองหลวง ในห้องนอนที่ยังไม่ได้นอน