วันที่ 27 พค. 2548 (บ.27/05/2548 – ตอนดึก 28/05/2548exteen.02/07/2548)

วันนี้ตอนบิณฑบาตร ท่านปอนให้เรานำทาง เราเลยนำทางและผู้นำทางจะต้องนำสวดด้วย พอมาถึงตลาด รายแรกที่ใส่ เราขึ้น “สัพพีฯ” แต่ท่านปอนคงไม่ได้ยิน เลยนึกว่าเรารอ ท่านเลยขึ้น “อภิวาฯ” สรุปหน้าแตกครับ เราเลยรีบเปลี่ยนไปท่องตาม แล้วก็รีบเดินจากไปที่ร้านม่าต่อ

เส้นทางบิณฯ ของเรา (ณ ตลาดปากน้ำโพ อำเภอเมือง นครสวรรค์)

เสร็จจากร้านม่า เราก็ไปซอยที่ขายดอกไม้ เพื่อไปให้ญาติเส่ คราวนี้ขึ้น “สัพพีฯ” เหมือนกัน แต่เราท่องข้าม ก็เลยหน้าแตกรอบสอง พอเสร็จก็รีบจ้ำไปทันที

เลี้ยวโค้งได้มุมหนึ่ง ดันทำข้าวเหนียวหมูย่างล่วงอีก เลยรีบเก็บ แล้วเดินต่อไป พวกพระใหม่ 2 ท่าน (ท่านก๋า,เก่ง) กับท่านปอนเดินตามเราห่างมาก เราก็ว่าเราเดินช้านะ แต่ท่าน 3 คนเดินห่างจนเหมือนกับมาคนละขบวน

พอเดินไปใกล้จะถึงตลาดบ่อนไก่ หันกลับไปมองขบวน ปรากฏว่าเขารับของจากโยมกันอยู่ 3 รูป แต่ไอ้เราเดินเลยมา โอ้ววันนี้ช่างน่าสงสารจริงๆ

วันนี้บิณฑบาตรได้ของเยอะมาก เมื่อยไหล่ ปวดแขน พอสมควร จากนั้นก็ฉันเช้า

ถึงเวลาเพล โยมม่าซื้อต้มเครื่องในกับข้าวมันปูมาให้ และหลวงตาท่านสั่งให้เณรไปซื้อผัดไทย เณรดันไปซื้อพิเศษมาอีก ไอ้เราไม่อยากขัดศรทธาโยม ก็เลยฉันข่าวไป 1 ห่อ + ผัดไทยอีก 1 ห่อใหญ่ๆ วันนี้แน่นท้องมากๆ แถม ก่อนเพล โยมปุ้ยให้ซาลาเปา 2 ลูก โดนัท 2 ถุง ไส้กรอก 4 ชิ้น มาด้วย เลยต้องขึ้นมาฉัน ซาลาเปา คนละลูกกับหลวงตา เพราะกลัวเสีย ตกบ่ายเลยหลับยาว

ปล.วันนี้ ฉันเช้า ได้ขึ้น “ยะถาฯ” เป็นครั้งแรกด้วย

วันที่ 26 พค. 2548 (บ.27/05/2548 exteen.02/07/2548)

วันนี้จำวัดทั้งวัน มีช่วงบ่ายที่นั่งคุยกับหลวงตาตลอด เลยไม่ได้จำวัด คุยกันตั้งแต่เรื่องสามัญชน – นายก – เชื้อพระวงศ์ วกกลับมาเรื่องส่วนตัวของเรา เรื่องสถาบัน เรื่องแนวคิดทางการใช้ชีวิตบางอย่าง สารพัด จนหลวงตาบอกว่าวันนี้ต้องปลงอาบัติอย่างหนัก ข้อหาพูดเพ้อเจ้อ 55

แต่หลวงตาท่านชอบพูดว่า “แหม่ พูดไปก็บาป แต่ขอพูดหน่อยเหอะ” ฟังแล้วก็ขำในใจ สรุปวันนี้ก็เลยปลงอาบัติกันยกใหญ่ (ปลงทุกวันอยู่แล้ว)

ตกเย็นฝนตก ก็เลยคุยโทรศัพท์กับโยมแม่ โยมม่า ท่านพูดทำนองว่ากลัวเราจะไม่สึก หรือสึกช้ามั้ง เลยเร่งให้เราไปดูวันสึกได้แล้ว เราเลยบอกว่าเดี๋ยวจะดูให้ จากนั้นก็คุยกับโกวจั่น เล่าเรื่อง ประสบการณ์วันที่ 25 ให้ฟัง และโกวจั่นก็เล่าว่า วันที่เราบวชช่วงเช้าเสร็จ ตอนบ่ายโกวจั่นก็หลับ ฝันเห็นป๊า อากง อาม่า ญาติเราที่เสียไปแล้วมาหาที่บ้าน แต่ไม่มีท่าทีหรือพูดอะไร โกวจั่นเลยบอว่าเขามารับรู้ว่าเราบวชให้ เราเลยเล่าเรื่องที่ฝันถึงป๊าติดคุกตอนใกล้จะบวชให้ฟังก็หวังว่าการมาเข้าฝันโกวจั่น คงจะเป็นการบอกว่าเป็นสุขดีแล้ว

—

source: http://ifew.exteen.com/20050702/entry-1

วันที่ 25 พค. 2548 (บ.27/05/2548 exteen.02/07/2548)

วันที่เป็นวันที่มีนาคสองรูปมาบวช (ท่านก๋า ท่านเก่ง) เราเลยต้องลงโบสถ์ จากนั้นก็กลับมารอฉันเพล แต่พอดีว่ามีหลวงพี่มานิมนต์ไปฉันข้างนอก เราก็เลยไป (ไปกับท่านชิว นอกนั้นก็มีพระที่แก่พรรษาไปอีก 7 รวมเป็น 9)

ขอบอกครับว่าวันนี้ก็เป็นสุดยอดประสบการณ์ตั้งแต่เกิดครับ เพราะที่ๆ ไปฉันนั้น คือ.. ซ่อง แถมไม่ได้ไปธรรมดาด้วยครับ แต่ไปสวดทำบุญให้กับผู้ตาย

โอ้โฮ ก้าวแรกที่เข้าไป เจอแต่เด็กสาว อายุน่าจะไม่เกิน 18 กันซะเยอะ บรรยากาศ อึมครึมๆ ตอนแรกก็ไม่รู้ว่ามาสวดอะไร ถามหลวงพี่ท่านหนึ่ง เขาก็ยิ้มๆแล้วบอกให้ไปถามอีกท่านหนึ่ง เราก็เลยไม่ได้อะไร แต่พอสวดจบ เห็นว่านานมากและทำน้ำมนต์ไปพรมตามบ้านด้วย กอปรกับต้องถือสายสิญด้วย เราเลยถามหลวงพี่อีกรอบว่า “เหมือนที่ผมคิดหรือไหม” ท่านเลยยิ้มๆ และพยักหน้า เราเลยถามอีกว่า “เรามาไล่ผีกันใช่ไหม” ท่านก็พยักหน้า โอ้โฮ มีความรู้สึกทันทีว่ามีอะไรบางอย่างครอบงำบ้านหลังนั้นไว้ ทุกอย่างดูวังเวงทันที

พอฉันเพลเสร็จก็กลับมาที่วัด หลวงตากับหลวงพี่ปอนก็กลับจากฉันเพลบนศาลาพอดี หลวงตาบ่นตลอดว่าฉันไม่ได้เลย เพราะเผ็ดบ้าง,แข็งบ้าง ฉันได้อย่างเดียวคือข้าวผัดไข่

ถึงเที่ยง เราก็เลยไปราชภัฏ เพื่อคุยกับอาขารย์อ้อย ขอเวลาให้ทีมงาน Young Quality Assuranceขึ้นไปปฐมนิเทศน์ กับขอเข้าเรียนตอนเป็นพระ แต่อาจารย์ท่าน ให้ไปเข้าประชุมกับพวกอาจารย์ ก็เลยได้เป็นขี้ปากไปโดยปริยาย(ปล.ที่เราต้องไปทำ YQA เพระเราเป้นประธานอยู่ ดังนั้น ถ้าไม่ดำเนินการก็จะไม่มีคนทำแทน+ ไปขอเข้าเรียน ก็เลยจำเป็นจะต้องไป)

อาจารย์บางท่านก็ถือฐิถิว่าเราเป้นลูกศิษย์เขา บวชไม่นานก็สึก เลยไม่ยกมือไหว้ บางท่านก็พูดเหมือนแซวๆ บางท่านก้เหน็บแนม เช่น พูดให้เราได้ยินแล้วชวนให้คิดว่า การมาของเราเป็นเกียรติอย่างสูง (เน้นเสียง เกียรติ หนักๆ) และก็บอกว่า “ท่านนี่รักกิจกรรมดีนะ” พูดเหมือนกับว่าเราบ้ากิจจกรมโดยไม่ดูสถานะตัวเองเลย

แต่เราก็ไม่ได้อะไร คิดแล้วก็ผ่านไป ได้แต่นั่งสำรวมฟังที่ประชุม เลยได้ความลับบางอย่างว่า ท่านเหล่านั้นพยายามจะหาประโยชน์จากกิจกรรมปฐมนิเทศน์ ซึ่งมันก็ไม่ผิดหรอก แต่รู้สึกว่าจะ อยากได้กันแบบเกินหน้าเกินตาไปหน่อย บางครั้งถ้าให้คำตอบไม่ได้ ท่านประธานก็จะบอว่า “ไว้คุยกับผมเป็นการส่วนตัวดีกว่า” (เอาเป็นว่ารู้กัน)

หลังจากนั้นก็ได้ไปพบกับผู้ช่วยฝ่ายวิชาการ เพื่อคุยว่า เราเป้นพระจะขอเรียนได้ไหม เพราะการสึกจะกินเวลาเรียนไปอีก 10 วัน ท่านเลยบอกว่า ตามกฏแล้วห้ามพระมาสมัครเรียนที่นี่ แต่พอดีเรามาบวชกลางครัน ก็เลยให้เราไปถามอาจารย์ผู้สอนแต่ละท่านว่าสะดวกไหม ถ้าสะดวกก็มาเรียน ถ้าไม่ก็ไม่ต้องมา และก็บอกเสริมอีกว่าถ้ามาเรียนเกิน 80% ก็ยังมีสิทธิสอบ เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่า”หยุดแค่สองอาทิตย์ คุณไม่ต้องมาหรอก หยุดไปเถอะ” (ตอนแรกคิดว่าเราเป็นพระมานาน ก็เลยยกมือไหว้ แต่พอรู้ว่าเราเป้น นศ.ของเขา ตอนจะกลับ เข้าเลยไม่ไหว้เราเลย แถมก้มหน้าทำงานต่อไม่สนใจเราด้วย เหอๆ)

วันนี้มันทำให้รู้สึกเบื่อทางโลกอย่างไรก็ไม่รู้ รู้สึกว่าฟุ้งซ่านมาก รู้ทันทีว่าถ้าสึกออกไปแล้วจะต้องเจออะไรบ้าง แค่คิดก็วุ่นวายแล้ว กลับมาถึงวัดก็เลยเล่าให้หลวงตาฟัง และตกเย็นก็เล่าให้แม่ฟัง แม่เลยบอกว่าอย่าคิดมากและก็ถามวันสึกของเรา เราเลยบอกว่าเอาไว้ก่อน เขาก็เลยคุยเรื่องอื่นแล้วก็กลับบ้าน

—

source: http://ifew.exteen.com/20050702/entry