เพื่อนผมบอกว่า เมิงไปบวชมา (และศึกษาธรรมะมากขึ้น) นึกว่าเมิงจะบรรลุ ปลงกับโลกได้ แต่ทำไมเมิงต้องมานรั่งเพ้อร้องไห้ ให้เธอด้วยวะ
เข้าใจว่าสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป แต่ๆๆๆๆๆๆ…. เธอ ไม่ได้ดับไป เธอยังอยู่ในใจเราเสมอ เรามันก็แค่มนุษย์ตาดำๆ ที่ยังตัดโลกไม่ขาด แล้วใยจะตัดรักได้ขาดเล่า ผมเหมือนคนที่แพ้ อย่างไรไม่รู้ แพ้ที่ว่า ผมมีเพียงเธอในใจเท่านั้น และยอมรับว่า เราขอเป็นฝ่ายทนทุกข์ ขอเพียงเธอมีสุขก็พอใจแล้ว..
มันให้ความรู้สึกถึงการแพ้ แพ้ต่อหัวใจของเธอ แพ้ต่อผู้ชายคนนั้น และแพ้ต่อตัวเอง ซึ่งผมมักจะไม่มีนิสัยเช่นนั้นเลย ตลอดชีวิต ผมมักจะพยายามเอาชนะให้ได้ (เธอจะรู้ดี) แต่ถ้าผมรู้ว่าผมเอาชนะไม่ได้ผมก็จะไม่ยุ่งกับเรื่องนั้นทันที ทำไม ทำไมๆๆๆๆ ทำไมคราวนี้ผมยอมให้เธอทุกอย่าง ยอมแพ้เธอทุกอย่าง ไม่พยายามเอาชนะ…. ทำไมผมยอมเจ็บปวด ยอมทนทุกข์ ยอมเสียใจ ยอมเสียน้ำตาอยู่ทุกวัน มันเป็นโจทย์ที่ผมคิดไม่ออก และคงไม่มีวันคิดออก ผมทำได้แค่ว่าสักวัน เธอจะเลิกเกลียดผม หายเบื่อผม เลิกรำคาญผมสักที แล้วเริ่มรู้สึกดีๆ กับผมเหมือนเมื่อก่อน และสุดท้าย ซึ่งอาจจะเป็นความฝันของผมว่า เธอจะกลับมาอยู่กับผมเหมือนเดิม
ผมไม่รู้ว่าคนที่รู้ว่าผมกับเธอมีปัญหากัน จะมองผมว่าอย่างไร ผมคิดว่าอาจจะมองว่า สมน้ำหน้าก็ได้ เพราะผมทำไม่ดีกับเธอไว้เยอะมากๆ มันทำให้ผมคิดว่า กรรมมันตามทันผมแล้วหรอ ที่เธอต้องจากไปเร็วเช่นนี้ แต่อดีตถึงจะทำไม่ดีไว้สุดท้ายผมก็ยังอยู่กับเธอเหมือนเดิม รักเธอเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง แต่สิ่งที่ผมได้รับ กลับกลายเป็นสิ่งที่ผมคาดเดาไม่ได้เลยว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นอย่างไร เพื่อสนองกรรมที่ผมทำไว้ ผมหวังนะ หวังเสมอว่า สักวันเธอก็คงกลับมา
ใครบอกว่าสายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ มันอาจจะใช่ในสายตานักกวี แต่สำหรับผม สายน้ำและอนูของน้ำก็ยังวนเวียนอยู่ในโลก ที่สุดแล้วมันก็ต้องกลับมาในสายน้ำเช่นเดิม แม้จะนานแสนนานเพียงใด ลำธารของสายน้ำนั้นยังคงอยู่เหมือนเดิม ถ้าสายน้ำนั้นไม่แห้งเหือดไปเสียก่อน หรือโลกแตกไปเสียก่อน แต่ถึงจะแปรเปลี่ยน โลกแตก สายน้ำแห้ง อนูยังไม่เปลี่ยน ก็ยังรู้สึกดีว่ายังมีเธอในใจและได้มองเธอไกลๆ อยู่ร่วมโลกใบเดียวกับเธอ ใต้ดวงอาทิตย์เดียวกับเธอ ใต้ดวงจันทร์ดวงเดียวกับเธอ ในสายลมที่เธอหายใจเข้าออก (เฮ่อ มันอาจจะเป็นคำปลอบตัวเองมากเกินไป)
จะไม่ถามว่าเหตุใด ทำไมต้องจากกัน
จะไม่ทวงความผูกพันธ์ที่เคยมี จะไม่ยื้อไม่ขัดขวาง
เพราะฉันเข้าใจดี
ว่าชีวิตคนย่อมมี วันที่เปลี่ยนใจ
…
*ฟ้าดินคงกำหนดมาให้เป็นเวลาของคนใหม่
เธอจึงไม่เหลือจิตใจให้กับฉัน
…
**แต่อยากให้รู้ไว้อย่างว่ายังเปนห่วง
ห่วงอยู่เสมอทุกลมหายใจ
หากใครคนนั้นดีจริง ฉันก็ดีใจ
อยากให้เธอมีชีวิตสดใสยิ่งกว่าวันนี้
…
จะไม่ถามเธอซักคำว่าเทออยู่กับใคร
ไม่ให้เธอลำบากใจ ที่ต้องเดิน
อาจจะดูคนอย่างฉันเปนคนที่เมินเฉย
แต่ในใจไม่ใช่เลยมันแสนห่วงใย
…
(*/**)
…
แต่หากวันไหนเธอผิดหวัง เจ็บปวดอ้างว้างเดียวดาย
จงจำเอาไว้ว่าเธอยังมีฉัน
…
(**)
