ในคืนที่เงียบเหงา
เป็นวันที่ไม่มีใครอยากจะคิดถึง
แต่มันคงตราตรึงไปกับเราไปอีกแสนนาน

วันที่ในหลวงภูมิพลทรงไม่ได้อยู่กับพวกเราอีกแล้ว
แน่นอนว่าอาจเป็นแค่ความไม่เคยชิน
รูปที่เคยเห็นไปทั่วเมืองต้องถูกยกออก
โทรทัศน์ตอนสองทุ่มที่คอยพูดถึงท่านต้องเปลี่ยนไป

เรื่องที่ถูกเล่าต่อจากนี้จะไม่ใช่ข่าว
แต่จะเป็นตำนานที่เคยเกิดขึ้นมาบนแผ่นดินไทย

ประวัติศาสตร์ที่เขียนตามคำบอกเล่าของคนที่เคยอยู่ในยุคต่างๆ ว่าทำไมถึงมีความรักและภูมิใจในแผ่นดินตนเองยุคนั้น

ตอนนี้ผมได้รู้ซึ้งแล้วว่าเป็นเช่นไร

เหมือนความรู้สึกของคนที่เกิดในสมัยรัชกาลที่5 หรือคนที่เป็นแบบแม่พลอย ที่อยู่ถึงสี่แผ่นดิน

ดีใจที่ได้เกิดมาในยุคสมัยที่มีพระมหากษัตริย์เฉกเช่นพระองค์

ภูมิใจที่เป็น royalist และภูมิใจที่จะบอกว่า
“ขอเป็นใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท ทุกชาติไป”

14 ตค 2016 – 02:23
ในห้องกลางเมืองหลวงที่ตอนนี้เงียบที่สุดในโลก