รองเท้าสีขาวของผมที่เลาะไปด้วยฝุ่น มันคงเดินทางไปเรื่อยๆ บางทีมีจุดหมาย แต่บ่อยครั้งก็ไร้จุดหมาย.. จริงๆ ผมไม่ค่อยชอบเดินทางเท่าไรนัก แต่บ่นว่าจะเดิน ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเดิน เดินจนเท้าพองกลับบ้านทุกครั้ง เท้าที่ผมก้าวเหยียบไปตามแรงดึงดูดโลก หัวใจของผมกลับเบาลอยสวนทางกับทฤษฎี มีเพียงความคิดของผมที่พยายามสู่โลกความเป็นจริง นั่นคือผมไม่รู้ว่าคุณก้าวพร้อมไปกับผมหรือเปล่า ใครคนหนึ่งเคยเล่าให้ผมฟัง ในหมู่บ้านเล็กๆที่มีเพียงลมหนาว ความฝันของเธอบอกกับผมว่า มีเพียงหมอกและคนรักของเธอเท่านั้นที่กำลังกอดเธอ ความโรแมนติกของผมเข้าใกล้ศูนย์ที่จะเข้าใจความฝันเช่นนี้ “ผมอิจฉาคุณที่คุณมีฝัน” นั่นคือคำตอบของผม เขาบอกผมว่า “คุณดูเครียดไป” “คุณควรยื่นใบลาออกจากความจริงบ้างนะ” .. “โอเคครับ ผมขอลาออก….ชั่วคราว” .. “ถ้าเช่นนั้น ความฝันยินดีต้อนรับคุณ.. ชั่วคราว” .. “แล้วผมจะต้องทำอย่างไรบ้าง” … “แค่ใช้ชีวิตประจำวันปกติ” .. “แล้วอย่างไรต่อครับ” .. “คิดว่าคุณมีตาดวงเดียว และหูข้างเดียว ก็พอ” “แล้วก็เดินตามทางของคุณต่อไป” — source: http://ifew.exteen.com/20101109/entry posted on 09 Nov 2010 00:36 by ifew