1 ถึง 10 ความเจ็บอยู่ระดับไหนครับ

เวลาไปเข้าป่า หมอเป็นคนที่จำเป็นและมีประโยชน์มากที่สุด (แม้จะไม่มีใครสมควรต้องใช้บริการเขาน่าจะดีกว่า)

ที่น่าแปลกใจคือ ตั้งแต่ผมเริ่มเที่ยวผจญภัย ผมพบว่าพวกอาชีพหมอ ชอบการเที่ยวแบบนี้เช่นกัน

มันดูเป็นการเที่ยวนอนกับดินกินกับทราย ที่สวนทางภาพลักษณ์ของหมอมา

ไปเนปาลครั้งนี้ ทีมที่ผมไปมีหมอไปเที่ยวด้วย 5 คน พวกเราเลยเสมือนมีคลีนิกเคลื่อนที่ติดตามและคอยให้คำปรึกษาอยู่ตลอดทาง

ในภาพ เราเจอกลุ่มคนไทยลื่นแล้วข้อเข่าแพลง หมอปอยเลยช่วยปฐมพยาบาลให้เบื้องต้น เขาบอกว่าเกือบได้เรียก rescue helicopter มารับและไปไม่ถึงยอดเสียแล้ว แต่ก็พอจะฝืนไปต่อได้

พวกเราเดินไปเจอพวกเขาอยู่เรื่อยๆ ก็เลยได้ทักทาย ถามสารทุกข์สุขดิบกันตลอดทา

สิ่งที่ผมได้รู้จากเหตุการณ์ครั้งนี้คือ..

“1 ถึง 10 ความเจ็บอยู่ระดับไหนครับ..

เก็บตกจาก ซีรี่ – 8 วันเดินเท้า ไปเข้าตู้เย็น ในนาม ABC

ตอนที่ 1-2 เริ่มต้นและเตรียมตัว
ตอนที่ 3 มุ่งสู่เนปาล และอันนาปุรณะ
ตอนที่ 4 พบรักที่ Poon Hill
ตอนที่ 5 รสชาติชีวิต
ตอนที่ 6 ในวงล้อมแห่งหิมะ
ตอนที่ 7 จากลาพร้อมบทสรุป

Keep Calm and Communicate

วันนี้มีโอกาสสอนน้องใหม่คนหนึ่ง เพื่อเขียนบันทึกการประชุม

เธอจบวิศวะคอมฯ นอกจากจะเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่เคยเขียนบันทึกการประชุมมาก่อน ความกดดันที่ยิ่งใหญ่ คือ ต้องส่งถึงเหล่า Manager และ CEO องค์กรใหญ่ระดับ top5 ในประเทศไทย

เย็นวันนี้เลยช่วยเรียบเรียงบันทึก  และร่ายยาวปาฐกถาพิเศษ เรื่อง ทำอย่างไรให้เป็นโปรแกรมเมอร์คุยกับคนอื่นแล้วรู้เรื่อง (จริงๆใครก็ได้ ไม่เฉพาะโปรแกรมเมอร์หรอก) Continue reading “Keep Calm and Communicate” »

ว้าว ครบรอบ 2 ปี เดินป่าครั้งแรกของผม

ว้าว ครบรอบเดินป่าครั้งแรกของผม
(อะแฮ่ม ไม่นับที่โดนหลอกไปภูสอยดาว7ปีก่อน)

ตอนนั้นจะไปเขาช้างเผือก แต่เขาเลื่อนเปิดอุทยาน เลยได้ไปที่เขาหลวงสุโขทัยแทน แถมชวนใครก็ไม่มีใครไปด้วย เลยไปคนเดียวแม่มเลย ไปเจอเพื่อนใหม่เอาดาบหน้า

ตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าต้องทำตัวอย่าไง เตรียมอะไร
แบกของนิดหน่อยใส่เดย์แพคใบเล็กๆ พร้อมใส่กางเกงขาสั้น และรองเท้านันยาง

ผลคือ คันขาชิบ! และลื่นปรื๊ดๆ เป้ก็เกือบขาด กลางคืนก็นอนเหน็บหนาวเพราะไม่คิดว่าบนเขาจะหนาวอะไรมาก กลับมาเลยต้องซื้อของยกใหญ่ที่ใช้เดินป่าจริงๆ

จำได้ว่าเหนื่อย ถึงยอดปวดหัว เพราะหายใจไม่ทัน แถมมีเดินหลงนิดหน่อยเพื่อจะไปชมวิวอีกจุด ตกกลางคืนพายุเข้าอีกต่างหาก

วิวแปลกๆ ต้นไม้แปลกๆ คนแปลกๆ เหมาะกับเรามาก ไปครั้งแรกนี้รักเลย จนถึงปัจจุบัน

อืมๆๆ คนหลงป่าเขาเป็นกันแบบนี้เอง

คุยกับม่าวันเกิด

คืนนี้ไม่ได้ไปไหน
นั่งคุยกับอาม่าจนดึกดื่น
เพราะต่างคนต่างนอนกลางวันมาเต็มที่ จนนอนไม่หลับ
มีช่วงหนึ่ง คุยกันเรื่องทำมาหากิน
เลยลองแย๊บแกไปเล่นๆ
“อนาคตฟิวส์อาจจะกลับมาทำไร่ทำสวนก็ได้นะ”
ม่าทำหน้าเบ้ ส่ายหน้า พร้อมโบกมือ “แกจะกลับมาลำบากแบบที่ม่าเคยทำทำไม แกไปค้าขายหรือทำอย่างอื่นดีกว่า”
“สมัยก่อน ที่ทำไร่ถั่ว ม่าต้องไปถางหญ้ากับเหล่าม่า แดดนี่เปรี้ยงทั้งวัน พอได้เข้าร่มไม้ทีนึง อย่างกับได้ขึ้นสวรรค์” มาเล่าจนผมเห็นภาพ
หลังจากนั้นก็ได้สดับรับฟังคำเทศนา ตั้งแต่เรื่องให้ทำธุรกิจเอง เรื่องเที่ยวบ่อย ยาวไปจนเรื่องเมื่อไรจะมีแฟน..
วันนี้ดีๆ ได้รับศีลรับพรไปเต็มๆ ทั้งพระจริงและพระในบ้าน ตั้งแต่เช้ายันเข้านอนเบยย
ขอบคุณครับทุกคำอวยพร 🙂

แด่ชาวเนปาล

มีหลายคนที่ทักผมถึงเรื่องความโชคดีที่กลับมาจากเนปาลก่อนเกิดโศกนาฏกรรมแผ่นดินไห

จริงๆแล้วผมก็คิดว่าตัวเองโชคดีที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการนั้น

แต่ 11 วันในเนปาลของผม มันมีความผูกพันธ์ พอที่จะรู้สึกตกใจถึงเรื่องดังกล่าว และเสียใจพร้อมกับความเป็นห่วงเพื่อนชาว Napali ที่เรามีโอกาสได้พบเจอกัน หรือแม้เพียงเดินสวนกันแล้วกล่าวว่า นมัสเต

ไม่ว่าจะไกด์ราเมท ไกด์กรม พอตเตอร์อีกหลายสิบคน คนขับแท็กซี่ เจ๊ขายเสื้อ เจ้าของโรงแรม ชาวบ้าน คนเหล่านี้ได้ช่วยเหลือ ได้พบเจอ จนทำให้ทริปเนปาลของผมจบด้วยความสมบูรณ์

เนปาลเพิ่งผ่านวันปีใหม่เมื่อ 14เมษา นี้เอง ผมยังจำความสนุกและความสุขของพวกเขาได้อยู่เลย..

ในความรู้สึกผม คนเนปาลเป็นคนน่ารัก มีน้ำใจ แต่มีชีวิตที่ไม่ได้ดีนัก การจะบูรณะบ้านหรืออะไรต่างๆที่สูญเสียไป มันดูต้องใช้เวลานานและค่อนข้างลำบาก รัฐบาลก็ไม่มีรายได้อะไรมากนัก

หากบุญใดที่รักษาผมไว้ ผมคงขอให้บุญนั้นรักษาคนเนปาล โดยเฉพาะคนที่ผมได้เจอ ขอให้เขาอย่าได้เป็นอะไร และขอให้เนปาลหายดีในเร็ววั

#PrayForNepal #Nepal