ความเคยชิน

 

ผมเพิ่งย้ายมาอยู่แถวดินแดงได้หกเดือน
ย่านนี้มีมีอะไรน่าสนใจเยอะมาก โดยเฉพาะคนแปลกๆ

ลุงขาพิการ ที่ทุกเช้าจะเดินไปไหนสักแห่ง แล้วดึกๆก็เดินกลับมา
ถ้าใครใจดีไปช่วยพยุงแก แกจะแจกเลขหวยเสมอๆ

ศิลปินนิรนาม คาดว่าศึกษาจบจิตกรรมและภูมิศาสตร์ หรืออาจจะผังเมือง
แกจะวาดแผนที่บนเสาทุกต้นใต้สะพานข้ามแยก พร้อมตีเป็นเลขเด็ดให้เสร็จสรรพ

ที่เจ๋งคือศิลปินท่านนี้ลายมือแกสวยกว่าผมด้วยว่ะ

ส่วนคนที่ผมจะเล่า ผมขอเรียกแกว่า คุณป้านักเขียน ก็แล้วกัน

แกใช้ชีวิตอยู่ที่ป้ายรถเมล์โรงเรียนแม่พระฯ ประมาณ 3 เดือน
กิจวัตรที่ทุกคนชินตาคือ แกจะยิ้ม บ้างหัวเราะ และบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
ส่วนมือแกจะขีดเขียนอะไรสักอย่างในหนังสือตลอดเวลา
(ตอนแรกผมคิดว่าแกเป็น คนๆเดียวกับที่วาดแผนที่ลายแทงตามเสาสะพาน)

ด้วยความที่แกกินนอนตรงนั้น แกเลยเหมาเก้าอี้ป้ายรถเมล์ไปเต็มๆหนึ่งป้าย
เทศกิจไม่สนใจ สังคมสงเคราะห์ไม่มายุ่ง ทุกคนมองแกดั่งญาติมิตร
อาจเป็นเพราะ “กรุงเทพมหานคร ทั้งชีวิต เราดูแล”

แต่วันนี้ชื่นมื่นมากครับ เมื่อคนใจดีเอาเตียงพับไปให้แก
มีคนส่งภาพมาให้ผมทาง Line
เห็นแกนอนสบายใจเฉิบ อยู่หลังป้ายรถเมล์
เราก็ยินดี และดีใจด้วย สบายเสียที

ตกกลางคืน ผมเดินผ่านไปป้ายรถเมล์
ก็เห็นแกกลับไปนอนที่เก้าอี้เหมือนเดิม
ขาพาดพนักพิงหนึ่งข้าง ห่มผ้าหลับสบาย
ทิ้งเก้าอี้ลายดอกว่างเปล่า ไว้ให้ดูต่างหน้า

คิดแง่ดี แกอาจแยกไว้เป็นเตียงนอนในฤดูหนาว
หรือไม่เช่นนั้น ความสุขสบายก็อาจเทียบไม่ได้กับความเคยชิน

20140610_222633

 

ภาพตอนกลางคืนที่ผมไปเจอมา

 

 

1402415108073

ภาพตอนกลางวัน ถ่ายโดยคุณ “อัลเทอร์เนทีฟไทย!!”


10 Jun 2014 23:42 – บ้านดินแดง