ช่วงนี้ผมมีหลายความรู้สึกที่กัดกินหัวใจ
เหมือนเดินอยู่ในตลาด แต่ก็ไม่รู้จะกินอะไร
ได้แต่เดินลัดเลาะเพื่อค้นหาความต้องการ
แต่มันเป็นคำถามที่ยังรอคำตอบ

วันนี้เป็นอีกวันที่ฝนตกหนัก
ทุกอย่างดูนิ่งเฉย มีแต่เพียงเสียงสายฝน
ผมรู้สึกแปลกใหม่กับตัวเองเหมือนไม่เคยพบเจอกันมานาน
ความทรงจำทั้งใหม่และเก่าพรั่งพรูออกมา

บางครั้ง แค่อยากรู้สึกเหมือนมีใครสักคน
ในหลายๆคนที่อยู่รอบตัว
ใครสักคนที่รับฟัง ใช่แค่อยากฟัง…

บางที ผมอาจไม่ได้เป็นอะไรก็ได้
แต่สายฝนมันอาจพาความเหงามาให้ผม
แค่นั้นเอง..