ช่วงนี้ผมมีหลายความรู้สึกที่กัดกินหัวใจ เหมือนเดินอยู่ในตลาด แต่ก็ไม่รู้จะกินอะไร ได้แต่เดินลัดเลาะเพื่อค้นหาความต้องการ แต่มันเป็นคำถามที่ยังรอคำตอบ วันนี้เป็นอีกวันที่ฝนตกหนัก ทุกอย่างดูนิ่งเฉย มีแต่เพียงเสียงสายฝน ผมรู้สึกแปลกใหม่กับตัวเองเหมือนไม่เคยพบเจอกันมานาน ความทรงจำทั้งใหม่และเก่าพรั่งพรูออกมา บางครั้ง แค่อยากรู้สึกเหมือนมีใครสักคน ในหลายๆคนที่อยู่รอบตัว ใครสักคนที่รับฟัง ใช่แค่อยากฟัง… บางที ผมอาจไม่ได้เป็นอะไรก็ได้ แต่สายฝนมันอาจพาความเหงามาให้ผม แค่นั้นเอง..