การกลับไปป่าใต้แต่ละครั้ง
ทำให้ได้แผลกลับมาเสมอ
หนามเอย แมลงเอย รวมถึงซุ่มซ่ามเองด้วย
และทุกครั้งที่ได้แผลมา
บางทีก็หายหลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง
แต่บางทีก็กินเวลาเป็นอาทิตย์ หรือเป็นเดือน
บางครั้ง แผลเริ่มจะหายดี แต่ก็ยังคันๆ เกาๆ
จนเกิดแผลใหม่อยู่เรื่อยๆ ให้รักษากันต่อ
ว่ากันว่า เราจะรับรู้การมีอยู่ของจักรวาล
เมื่อเข้าสู่ยามราตรี
เพราะเมื่อความมืดมิดเริ่มปกคลุม
ดวงดาวก็จรัสแสงส่องมาให้เราได้เห็น
ภาพกาแล็คซี่นับแสน นับล้าน
ทอดยาวสุดสายตา ในชื่อของทางช้างเผือก
ไม่แน่ใจนัก ว่าคุณจะรู้สึกเหมือนผมไหม
แม้เราเงยหน้ามองออกไปด้วยความเวิ้งว้าง
แต่ขณะเดียวกัน ก็อุ่นใจ เพราะมีความรักในตัวเอง
รักเพราะเป็นมนุษย์ตัวเล็กๆ
เม็ดทรายในจักรวาล ที่ยังมีชีวิต จิตใจ
และยืนมองมันอยู่บนโลกใบนี้ Continue reading “จักรวาล” »
เธอเพิ่งจะ 31 เองนะ
เป็นเด็กหญิงคนหนึ่งของแม่ หลานรักของยาย
และเป็นคนที่ผมรักอย่างหัวปักหัวปำ
เหมือนมันดิ่งที่สุดแล้ว ยิ่งฝืนชะตา ก็ยิ่งพัง
พังทั้งผม พังทั้งเธอ พังทั้งคนรอบข้าง
จู่ๆ ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวผม
เป็นประโยคที่ผมเหมือนต้องการสื่อกับเธอ
“ยินดีด้วยนะ มีความสุขมากๆนะคะ”
ผมกลับมาฉุกคิดว่า ในเมื่อเธอคือคนที่ผมรัก ผมควรดีใจกับเธอ ที่มีความสุข
ไม่ว่าความสุขนั้นจะเกิดจากใคร หรือสิ่งใดก็ตาม จะช้า จะเร็ว แต่นั้นคือได้เห็นเธอมีความสุขแล้ว..
