เวลาตีสามในเมืองหลวงที่วุ่นวายมากทึ่สุดเมืองหนึ่ง
ฝนเพิ่งตกไปไม่นานนัก ยังพอรับรู้ถึงกลิ่นดินและเสียงหยดน้ำจากหลังคา
ผมกำลังคิดว่าตัวเองควรจะพักผ่อนได้แล้ว หลังจากลุยงานมาทั้งวัน
ดวงตาผมเริ่มอ่อนล้า และมีอาการปวดเมื่อย เพื่อเตือนให้นอนหลับ
แม้ร่างกายชายคนหนึ่งจะเรียกร้องอย่างไรก็ตาม
แต่ความคิดถึงใครบางคนยังคงโลดแล่นในสมองจนเขาหลับไม่ลง
.
.
.
คุณคนนั้นที่ผมคิดถึง
แม้เราทั้งสองยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
จะมีเพียงอาการที่ผมเป็นอยู่
ทำให้ผมคิดว่าคุณมีความสำคัญกับผมมากเลยทีเดียว
แต่ถึงอย่างไร
ผมไม่ใช่คนที่มีสิทธิเรียกร้องอะไรจากคุณ..
เพื่อตัวผมเอง
.
.
.
ผมเชื่อว่าคุณมีความน่ารักในแบบของคุณเอง
คุณมั่นใจที่จะทำสิ่งต่างๆ และกล้าแสดงออกในสิ่งที่เหมาะสม
บ่อยครั้งคุณยอมคุยกับผมตั้งแต่ดึกจนเช้าโดยไม่รู้สึกเบื่อ
วันใดที่ผมมีเรื่องให้คิด คุณจะปลอบผม รับฟัง และมีความคิดเห็นให้เสมอ
จากสิ่งที่คุณได้ทำ
ผมรู้นะว่าคุณฉลาดพอสมควรเลยหละ
เพียงแต่คุณไม่อยากแสดงออกให้ผมเห็นตรงๆ
ก็เพราะคุณเป็นแบบนี้สินะ หัวใจผมถึงกระวนกระวายแทบทุกคืน..
.
.
.
ผมตั้งใจจะบอกสิ่งเหล่านี้กับคุณ เพียงแต่ผมไม่รู้จะบอกอย่างไรดี
ถึงแม้คุณอาจจะไม่ได้อ่านบล็อกนี้
แต่แค่ผมได้ระบายความในใจออกมา
เท่านี้ผมก็มีความสุขแล้วครับ
.
.
.
ด้วยรักและคิดถึงที่สุด
จากผมถึงคุณ
คุณผู้หญิงผู้ไม่มีตัวตน
—
http://ifew.exteen.com/20110827/entry
posted on 27 Aug 2011 02:44 by ifew