“นานเท่าไรแล้ว ที่เราอยู่คนเดียว”
เสี้ยวความคิดหนึ่งที่หลุดลอยออกมา โดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ
ผมพยายามจะนึกมัน แต่ก็เลือนลางเสียเหลือเกิน
แต่ช่างเถอะ อยู่ได้มานาน เราก็คงจะชินแล้วหละ(มั้ง)
การได้อยู่คนเดียวมันก็สอนอะไรผมหลายอย่าง
อย่างน้อย.. ก็ทำให้ผมคิดถึงคนอื่นเป็น
คอยเป็นห่วงเสมอว่าใครบางคนสบายดีไหม
จินตนาการเข้าข้างตัวเองว่าเขาก็คิดเช่นกัน
ปิดท้ายด้วยการขวยเขิลคนเดียวในห้องได้อย่างไม่ต้องอายใคร
อ่านแล้วตลกดีเนอะ คุณว่าไหม? 😀
ในคืนที่กำลังจะหลับตา
เสียงและใบหน้าใครสักคนยังคงชวนให้นึกถึงเสมอ
หากคืนนี้มีคุณอยู่ข้างๆ ในความคิดผมคงไม่มีคุณ
ขอบคุณนะ ที่ทำให้ผมคิดถึง