หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
เราเจอกันสองครั้งแล้วนะครับ
รอยรักยิ้มข้างแก้มและดวงตาที่สดใส
กลิ่นหอมจางๆ ที่ปลิวพร้อมกับเส้นผม
คุณไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิม…
คุณส่งสายตามองผมแบบคนเพิ่งรู้จัก
พร้อมกับรอยยิ้ม พอที่จะทำให้ดวงตาคู่โตเรียวลง
“เป็นอย่างไรบ้าง..”
แต่ผมกลับยิ้มตอบคุณด้วยความแปลกใจ
“สบายดีนะ..”
หลังจากทักทาย
บทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้น..
ไม่นานนัก และคุณก็เดินจากไป
ผมลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ
แต่ผมจำไม่ได้หรอก ว่าเราได้คุยอะไรกัน
ในโลกความจริง คุณว่าเราจะได้เจอและทักทายกันไหม
ผมก็แค่คิด..
ในโลกความเป็นจริงอีกเช่นกัน
ผมคงเขิลที่จะเอ่ยปากถามคุณ
“สบายดีไหม”
ในห้วงที่เวลาผมหยุดอยู่ที่เดิม
และถ้าวันนี้ผมยังรักคุณ
คุณรู้สึกอย่างไรครับ
กับสถานะที่เราเป็น..