แม้จะเข้าใจอะไรได้บ้างแล้ว

แต่ยังห้ามไม่ให้ร้องไห้ และเสียใจไม่ได้

แม้เป็นเหตุและผลตามชะตาที่หมุนไป

แต่ยังคงเจ็บปวด ที่ไม่เห็นมันเป็นเรื่องธรรมดา

เหมือนนั่งดูหนังเศร้า ที่ตนเองเล่น แต่ยังอินอยู่เสมอ

สิ่งที่ทำได้คือต้องทนฝืนยอมรับมัน

และหวังว่าวันหนึ่งมันจะดีขึ้นกว่านี้

แม้เชื่อมั่นในสิ่งดีที่ตนเองได้เคยทำ

แต่มิเคยเชื่อมั่นว่าอาจไม่ดีกว่าใครเขา

เพราะคนเราเลือกอยู่ในที่ที่ตนเองมีความสุข

จึงคลางแคลงใจว่า ตนเองนั้นได้ทำดีแล้วจริงไหม

ถ้าดีจริง ทำไมเราถึงไม่ใช่ความสุขกันเล่า

…

เริ่มวกวนอีกแล้ว

แต่ก็ได้ระบายไปแล้ว

ควรกลับมาอยู่กับลมหายใจในปัจจุบันเถอะนะ