แม้จะเข้าใจอะไรได้บ้างแล้ว
แต่ยังห้ามไม่ให้ร้องไห้ และเสียใจไม่ได้
แม้เป็นเหตุและผลตามชะตาที่หมุนไป
แต่ยังคงเจ็บปวด ที่ไม่เห็นมันเป็นเรื่องธรรมดา
เหมือนนั่งดูหนังเศร้า ที่ตนเองเล่น แต่ยังอินอยู่เสมอ
สิ่งที่ทำได้คือต้องทนฝืนยอมรับมัน
และหวังว่าวันหนึ่งมันจะดีขึ้นกว่านี้
แม้เชื่อมั่นในสิ่งดีที่ตนเองได้เคยทำ
แต่มิเคยเชื่อมั่นว่าอาจไม่ดีกว่าใครเขา
เพราะคนเราเลือกอยู่ในที่ที่ตนเองมีความสุข
จึงคลางแคลงใจว่า ตนเองนั้นได้ทำดีแล้วจริงไหม
ถ้าดีจริง ทำไมเราถึงไม่ใช่ความสุขกันเล่า
…
เริ่มวกวนอีกแล้ว
แต่ก็ได้ระบายไปแล้ว
ควรกลับมาอยู่กับลมหายใจในปัจจุบันเถอะนะ
