ช่วง 5 วันที่ผ่านมา สำหรับผม เรียกได้ว่าหนักที่สุดในชีวิตจริงๆ
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า ผมเหนื่อย จนหลายคนสังเกตได้ และก็ยอมรับแบบไม่เสแสร้งใดๆ
เรื่องงาน ที่กำลังเร่งเครื่อง แต่น้องก็ต้องการไปหาความก้าวหน้าต่อที่อื่น
เรื่องทางบ้าน ที่ต้องไปทำธุระปะปังใดๆ เพิ่งเคยขับไปเช้าเย็นกลับ กทม-นครสวรรค์ ก็ครั้งแรกนี่แหละ
ที่รู้สึกว่าดูดพลัง และดูดหัวใจผมไปมากที่สุด ก็คงเรื่องความรักอีกตามเคย
ผมไม่คิดว่าผมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ในแบบที่ผมไม่คาดหวัง ผิดหวัง เสียใจ อย่างรุนแรง
ผมรู้ว่าเป็นเรื่องปกติของจิตใจมนุษย์ที่แปรเปลี่ยนไปได้เสมอ ไม่ว่าช้าก็เร็ว
ผมรู้ว่าทุกอย่างมันต้องมีการเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดาของโลก
แต่ผมเองคงคาดหวังมากเกินไป และคิดไปเองมากเกินไป
หนึ่งในประโยคที่ผมรู้สึกกลับมาสับสนขึ้นมาซะดื้อๆ
“สำหรับพี่ พี่อาจจะคิดว่าเข้ากับหนูได้ แต่สำหรับหนู หนูเข้ากับพี่ไม่ได้”
จนต้องย้อนทุกรูปเพื่อไปมองแววตาของเปิ้ลอีกครั้ง ว่าอะไรที่ ณ ตอนนั้นเขาไม่ได้มีความสุขในการอยู่กับผม
ผมเพียรถามตัวเองมานานหลายเดือน ผมได้ทำพลาดตรงไหน ผมทำผิดตรงไหนบ้าง
จนผมกลับไปย้อนอ่านแชตตอนที่เธอเริ่มไม่อยากไปต่อ
ผมเอามันมาจาก Line ผมคัดที่เธอพูดกับผมมาเท่านั้น
เธอบอกว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าไปโทษตัวเอง
แต่เป็นที่เธอเองที่เปลี่ยนไป รวมถึงทัศนคติที่เราไม่ตรงกันบางอย่าง
ผมเชื่อเธอจนเกินไป เธอบอกใช่ ผมก็ใช่ เธอบอกไม่เป็นไร ผมก็โอเคไม่เป็น
ผมตามใจจนเธอรู้สึกว่าผมไม่มีความเข้าใจเธอเลย จนทำให้เธอรู้สึกไม่อบอุ่นอีกต่อไป
และที่น่าสมเพสตัวเองคือ ข้อความที่ผมตัดออกส่วนใหญ่ เป็นข้อความของตัวเอง
ที่พ่นออกมาฝ่ายเดียวเหมือนคนเสียสติ โดยแทบไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพิมพ์
และผมก็เหมือนบ่นอยู่คนเดียว วกไปวนมา
จนสิ่งที่ผมได้จากกการคัดคำตอบของเธอ คือ คำตอบเดิมๆ ที่ต้องคอยตอบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมรู้สึกตกใจตัวเอง ว่าคำตอบที่ผมหามานาน มันคือสิ่งที่เธอตอบผมมาหมดแล้ว
ผมเองที่ไม่ฟังเธอ พูดแต่สิ่งที่ผมอยากจะพูด พุด พูด
ผมอ่านไปก็น้ำตาไหลไป ผมไม่ฟังเธอ แล้วผมก็กลับมาโทษตัวเอง พยายามถามวนไปวนมาหาสาเหตุ
ผมสงสารเธอมากนะ
ตอนนี้ผมคิดว่าผมน่าจะรู้แล้วว่า ตัวเองพลาดตรงไหน ไม่ดีตรงไหน
สิ่งใดกันที่ผมจะแก้ไขมัน และทำให้เธอรู้สึกดีกับผมได้อีก ไม่ว่าจะในสถานะพี่น้องหรือใดๆก็ตาม
ผมคงต้องเริ่มเปลี่ยนตัวเองได้สักที
อ่านไปก็ยังต้องเสียน้ำตาอยู่ดี แต่ไม่ได้เสียน้ำตาเพราะเธอจากผมไป
แต่เสียน้ำตาเพราะต้องทำร้ายคนที่รักผมที่สุด ดีกับผมที่สุด ยอมผมได้มากที่สุด
ที่เขาได้เข้ามาในชีวิตผมแล้ว แต่ผมทำให้เขาเป็นคนต้องจากไป
ผมยอมรับนะ ผมทำใจไม่ได้ ผมไม่ได้ไม่อยากมีเธออยู่ในชีวิต
แต่ผมจะพยายามปรับปรุงตัวให้ดี เป็นบ้านให้เธอ ให้เธอได้สบายใจ ดูแลเธอ เหมือนที่เคยทำมา
และเพิ่มเติมคือจะทำให้เธอได้มีความสุข จริงๆ
ถ้าหากมีโอกาสนั้นอีกครั้งหนึ่ง
ตอนนี้ ทำอย่างไรก็ได้ให้โอกาสนั้นอีก
ไม่ว่าจะต้องเห็นอะไร รับรู้อะไร ก็ก้มหน้าก้มตาอดทนไป T-T
สุดท้าย ผมรู้สึกผิดมาก และต้องขอโทษเปิ้ลอย่างมากๆ (และหลายๆ คน) ที่ช่วง 5 วันที่ผ่านมา ผมทำตัวไม่ดี สติแตกใส่อย่างไร้เหตุผล
