เคยคิดว่าตัวเองสามารถรับมือกับอะไรต่อมิอะไรได้
คิดดี หวังดี เชื่อในคน มองข้ามเรื่องที่ไม่โอเคต่างๆ
ยิ้มให้กับทุกเรื่องที่เข้ามา และหาความสุขมากลบสิ่งที่ทุกข์ใจ
…
แต่มันกลับยิ่งดิ่งลงไปเรื่อยๆ
รู้สึกว่าตัวเองกำลังหลอกตัวเองอยู่
และตัวเองก็หลอกคนอื่นอยู่เช่นกัน
มีแต่คำถาม ว่ามันใช่สิ่งที่ต้องการ ต้องทำหรอวะ
กับที่เสแสร้งว่าไม่เป็นไร ทั้งต่อหน้าและลับหลัง
ทั้งที่รู้ดีว่ามันไม่ใช่
…
เกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้
เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้
เกลียดที่ต้องพยายามเข้าสังคมและใช้ชีวิตเป็นปกติ
แต่ก็สมเพชตัวเอง ถ้าต้องอ่อนแอ งี่เง่า และดิ่ง ออกมาให้เห็น
…
ไม่เข้าใจว่า ในเมื่อมันคือยาพิษ ทำไมถึงยังกระดกไม่หยุด
ทำร้ายใจตัวเอง และต่อกันและกัน มากพอหรือยัง
ถ้าพอแล้วก็กลับมาปกติได้สักที
