แผล กับความรู้สึก

การกลับไปป่าใต้แต่ละครั้งทำให้ได้แผลกลับมาเสมอหนามเอย แมลงเอย รวมถึงซุ่มซ่ามเองด้วยและทุกครั้งที่ได้แผลมาบางทีก็หายหลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงแต่บางทีก็กินเวลาเป็นอาทิตย์ หรือเป็นเดือนบางครั้ง แผลเริ่มจะหายดี แต่ก็ยังคันๆ เกาๆจนเกิดแผลใหม่อยู่เรื่อยๆ ให้รักษากันต่อ

แต่จนวันหนึ่งที่หายดีแม้มีรอยแผลเป็นแต่ความรู้สึกเจ็บปวดมันหายไปมันก็ทำอะไรเราไม่ได้อีกต่อไป

แผลใจก็เช่นเดียวกันที่เจ็บปวดอยู่ทุกวันนี้เราไม่ได้เจ็บปวดจากความทรงจำแต่เราเจ็บปวดจากความรู้สึกที่ยังค้างอยู่เมื่อเวลาผ่านไป ถึงเหลือร่องรอยแผลแต่ความรู้สึกได้จางหายไปเราก็จะไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว

หลายคนมักบอกผมว่าเวลาจะช่วยเหลือเราแต่เปล่าเลยการปล่อยวางต่างหากที่ช่วยเหลือเรา

เพราะ การปล่อยวาง ไม่ได้ทำให้ลืมแต่ทำให้ไม่ทุกข์แม้ไม่ลืม ต่างหาก

และหากถามผมว่า ปล่อยวางได้หรือยังมาทานข้าวด้วยกันสักมื้อสิครับแล้วจะเล่าให้ฟัง 😀

..

.

อารีย์, กรุงเทพฯ6 May 2022 03:02