คนแปลกหน้าสองคน
ที่รู้จักกันพอๆกับที่คนอื่นได้รู้จัก
เว้นช่องว่างที่เหมือนสนามหญ้าหน้าบ้าน
และไม่มีประตู แต่ก็มีกำแพงได้แค่ยืนคุยกัน

แม้เราไม่ได้เป็นอะไรระหว่างกัน
แต่เราก็มีความสุขทุกครั้งเมื่อมองผ่านกำแพงนั้นไป
เพียงแค่รอยยิ้มที่ตอบกลับมา
บางทีเราก็เผลอปีนข้ามไปอย่างผลีผลาม

ขณะที่ผมอยู่ท่ามกลางกระแสความคิด
ในมือเปิดอ่านข้อความเก่าๆ ของใครบางคน
บางทีความสัมพันธ์ของคนสองคน
เป็นเรื่องซับซ้อนที่ผมอาจไม่เคยเข้าใจเลย
เพราะผมคิดว่ามันเป็นเรื่องง่าย
แต่ก็เหมือนกับเด็กที่เก็งข้อสอบแล้วมันไม่ใช่

ผมพบตัวเองที่ไม่ใช่ตัวเอง
ผมกำลังทำในสิ่งที่ผมเองก็ไม่ชอบ
และผมก็รู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรบางอย่างไป