ผมเพิ่งรู้จักชาวแทนซาเนียคนหนึ่งผ่านหน้าหนังสือ
ชายคนนี้เข้าแข่งขันวิ่งมาราธอนระยะ 40 กิโลเมตร ในงานโอลิมปิคที่แม๊กซิโกปี 1968
เมื่อนักวิ่ง วิ่งเข้ามาถึงเกือบหมด ได้มีการมอบเหรียญรางวัลให้แก่อันดับ 1-3
และหลังมอบเสร็จ ผู้คนในสนามก็เริ่มทะยอยเดินกลับ
ใครจะไปรู้ว่า อีกเกือบสองชั่วโมงต่อมาก็มีนักวิ่งจากแทนซาเนียเข้าเส้นชัยเป็นคนสุดท้าย ลำดับที่ 57
ชายคนนั้นวิ่งออกจากความมืดเข้าสู่แสงไฟในสนามกีฬา เขาวิ่งสลับเดินอย่างทุลักทุเล และเต็มไปด้วยความอ่อนล้า
ที่เป็นเช่นนั้นเพราะขาขวาของเขาเต็มไปด้วยเลือดและผ้าพันแผล
ผู้คนที่ยังคงอยู่ในสนามต่างลุกขึ้นปรบมือและส่งเสียงเชียร์กันอื้ออึง จนกระทั่งเขาวิ่งเข้าเส้นชัยได้สำเร็จ และล้มลงในอ้อมกอดของหมอที่รอรับอยู่
หลังจากนั้นมีผู้สื่อข่าวคนหนึ่งถามเขา
“ทำไมคุณถึงไม่เลิกวิ่ง ทั้งๆที่คุณบาดเจ็บ”
คำตอบของเขาได้เป็นอมตะวาจา ไปตลอดกาล
“ประเทศของผมไม่ได้ส่งผมมาห้าพันไมล์เพื่อแค่ออกสตาร์ต แต่ส่งผมมาเพื่อวิ่งให้สำเร็จ”
…
การแข่งขันครั้งนั้นมีนักวิ่งทั้งหมด 74 คน และลำดับสุดท้ายคือเขา เป็นคนที่ 57 ส่วนนักกีฬาอีก 17 คน ได้ขอถอนตัวจากการแข่งขัน โดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
…
เขาไม่ได้รับเหรียญใดๆ แต่ชื่อของเขาเป็นที่รู้จักและได้รับการยกย่องยิ่งกว่าผู้ได้เหรียญทุกๆ คนในปีนั้นเขาได้เป็นนักกีฬาผู้ทรงเกียรติในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิคที่ซิดนีย์ และเขาก็ได้ปรากฏอีกครั้งในภาพยนต์ของเพลงที่ใช้ประกอบในพิธีเปิดโอลิมปิคที่กรุงปักกิ่งปี 2008
ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องของชายชาวแทนซาเนียที่ชื่อ จอห์น สตีเฟ่น อาห์ควารี (John Stephen Akhwari)
