Stand by Me

โดเรม่อนภาค “Stand by Me Doraemon” แปลเป็นไทยมาว่า “โดราเอมอน เพื่อนกันตลอดไป”
นับเป็นภาคแรกที่ทำเป็นสามมิติ เล่าถึงการพบเจอกันวันแรกของโดเรม่อนและโนบิตะ ไปจนถึงวันลาจากกัน

แค่อยากมั่นใจว่าเราเดินมาด้วยกันเท่านั้นเอง

ภาพมิตรภาพแสนซื่อ ขณะที่พิกเล็ทเดินตามหมีพูห์ไปต้อยๆ
รอยเท้าคู่เล็กๆย่ำไปบนหิมะ เคียงข้างกับรอยเท้าของพูห์ไปตลอดทาง
เป็นความอบอุ่นในหัวใจที่ทั้งสองทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง

Challenge

เคยบอกตัวเองว่ายิ่งแก่ตัวไป จะต้องยิ่งแข็งแรง
ตอนนี้รู้สึกเป็นเช่นนั้น ปั่นจักรยานหลายๆกิโล วิ่งหลายๆกิโล ทนแดด ทนฝน เดินไกล ปีนเขา และถึงแม้จะยังน่ารักจ้ำม่ำอยู่ แต่ก็แข็งแรงกว่าช่วงหุ่นดีๆตอนเล่นยูโด จะมีแย่อย่างเดียวคือตัวไม่ยืดหยุ่น เลยผาดโผนได้ไม่เต็มที่

ความคิดในทุกๆก้าว

ความคิดของผมชัดเจนทุกครั้งที่ผมได้อยู่กับตัวเอง
บนลู่วิ่ง หรือเส้นทางที่ก้าวเหยียบในทุกๆก้าว
เมื่อเราไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากการเคลื่อนไหว..

ทำไมคนที่วิ่งชอบอวดในเฟส..

เพิ่งได้นั่งอ่านกระทู้ “ทำไมคนที่วิ่งชอบอวดในเฟส..” รู้สึกว่าจะถามไปทำไมวะ ก็เหมือนคนอวดสิ่งอื่นๆแหละ, ในความคิดผม คนทำ activity แนวนี้ ทั้ง วิ่ง ปีนเขา เดินป่า ปั่นจักรยาน (คือกรูทำหมดไง เลยเข้าใจ) ชอบก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองมากกว่า ไต่เขาสูงและยากไปเรื่อยๆ วิ่งได้ไกลเรื่อยๆ ปั่นจักรยานไกลได้เรื่อยๆ มันก็ภูมิใจในตัวเองนะว่า “เมื่อก่อนกรูทำไม่ได้ แต่ตอนนี้กรูทำได้แล้วว่ะ” มันค่อนข้างสร้างแรงบันดาลใจ (ignite) ให้ตัวเองทำต่อไป และให้คนอื่นได้ลองทำบ้างว่ะ มันเป็นพันธสัญญาอย่างหนึ่งกับตัวเองและผู้อื่นเลยนะเว้ย

Exit mobile version