บอกเล่าเรื่องราวต่างๆแบบไดอารี่ และเพ้อไปเรื่อย
ผมดูคลิปนี้ครั้งแรก น่ารักมาก
ทำให้คิดถึงช่วงเริ่มหัดเที่ยวใหม่ๆ
พบโลกใหม่ ตื่นเต้น สนุก แต่ก็น่ากลัว
จนถึงวันหนึ่ง ผมพบว่า ความกลัวเริ่มหายไป
และเปลี่ยนเป็นความท้าทาย..
ผมได้เข้าใจว่า ความกลัวกับความท้าทายนั้น
แท้จริงแล้วห่างกันเพียงเส้นบางๆ
ถ้าเราเจออุปสรรค เราไม่สู้ เรายอมแพ้ ความกลัวก็จะครอบงำเรา
กลับกัน ถ้าเราสนุกที่จะแก้ปัญหา เผชิญหน้า
และมองมันเป็นบททดสอบของชีวิต
มันจะกลายเป็นความท้าทายที่เราอยากเจอในทุกๆวัน..
…
แด่ทุกคนที่มีความฝัน และความกลัว
ในคืนที่เงียบเหงา
เป็นวันที่ไม่มีใครอยากจะคิดถึง
แต่มันคงตราตรึงไปกับเราไปอีกแสนนาน
วันที่ในหลวงภูมิพลทรงไม่ได้อยู่กับพวกเราอีกแล้ว
แน่นอนว่าอาจเป็นแค่ความไม่เคยชิน
รูปที่เคยเห็นไปทั่วเมืองต้องถูกยกออก
โทรทัศน์ตอนสองทุ่มที่คอยพูดถึงท่านต้องเปลี่ยนไป
เรื่องที่ถูกเล่าต่อจากนี้จะไม่ใช่ข่าว
แต่จะเป็นตำนานที่เคยเกิดขึ้นมาบนแผ่นดินไทย
ประวัติศาสตร์ที่เขียนตามคำบอกเล่าของคนที่เคยอยู่ในยุคต่างๆ ว่าทำไมถึงมีความรักและภูมิใจในแผ่นดินตนเองยุคนั้น
ตอนนี้ผมได้รู้ซึ้งแล้วว่าเป็นเช่นไร
เหมือนความรู้สึกของคนที่เกิดในสมัยรัชกาลที่5 หรือคนที่เป็นแบบแม่พลอย ที่อยู่ถึงสี่แผ่นดิน
ดีใจที่ได้เกิดมาในยุคสมัยที่มีพระมหากษัตริย์เฉกเช่นพระองค์
ภูมิใจที่เป็น royalist และภูมิใจที่จะบอกว่า
“ขอเป็นใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท ทุกชาติไป”
14 ตค 2016 – 02:23
ในห้องกลางเมืองหลวงที่ตอนนี้เงียบที่สุดในโลก
เมื่อเราทำอะไรสักอย่าง
คุณเคยคิดถึงใครบางคน
ที่เคยอยู่ด้วยในเหตุการณ์นั้นไหม
หรือแม้แต่เห็นของบางอย่าง
ใครคนนั้นก็ผุดขึ้นมาในเสี้ยวเล็กๆของสมอง Continue reading “กลิ่น” »
วันนี้ฝนตกหนักมาก
ผมติดอยู่แถวพัฒนาการเกือบ 3 ชั่วโมง
ยืนมองตั้งแต่มันเป็นถนนจนเ
ที่มีแต่คลื่นซาซัดเขัาฝั่ง
อ่านหนังสือจากหลายๆคน
ที่พูดถึงเรื่องกฎของการดึง
ผมก็เคลิ้มตามเหมือนกันนะ
ว่ามันก็คงมีอยู่จริง
เราต้องการสิ่งใดมันจะดึงดู
ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว
มันไม่ใช่การภาวนา หรือการร้องขอ
แต่มันคือเรามีความพยายามมา
เราจะเปลี่ยนจนทำให้เข้าได้
แล้วสิ่งนั้นมันก็จะตอบสนอง
