การวิ่งไล่ตามความสุข

treadmill

ในการศึกษาพฤติกรรมของมนุษย์ของเดวิดและแดนนี พบว่า ถึงแม้เราจะมีความสุขหรือทุกข์อย่างรุนแรงในระยะสั้น แต่ในระยะยาว สิ่งต่างๆเหล่านั้นก็ไม่ทำให้คุณมีสุขหรือทุกข์มากอย่างที่คิด (จากหนังสือ เหตุผลที่ไม่ควรมีเหตุผล)

เพราะเมื่อเริ่มเคยชินกับสุขหรือทุกข์ใดๆแล้ว ความรู้สึกต่อสิ่งนั้นๆจะลดลง

ดังนั้นมนุษย์จะมีวงจรหนึ่งที่ผลักให้อยากได้อยากมีเพื่อคงความสุขไว้เรื่อยๆ เรียกว่า “การวิ่งไล่ตามความสุข”

เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าเคยได้ตรัสไว้ แต่ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ให้เราเห็นชัดเจนว่า กิเลสกินเท่าไรก็ไม่อิ่ม ยิ่งกินก็ยิ่งหิว..

คนที่บอกว่าจะทำนั่นโน่นนี่ตลอดไป หรือคนที่บอกว่าผมพอแล้ว ด้วยความรู้สึกเหมืิอนครั้งแรกที่พูด เราจึงไม่พบได้

เอวัง ด้วยประการฉะนี้

การทำงานแบบฮาโมนี และ ปรากฏการณ์สร้างมูลค่าแบบอิเกีย

 จากที่เคยอ่านนังสือการสร้างคนให้ยิ่งใหญ่สไตล์ธนินท์ ที่มีท่อนหนึ่งคุณก่อศักดิ์ ไชยรัศมีศักดิ์ CEO CPALL ท่านเคยให้สัมภาษณ์ถึงวิธีการทำงานเป็นทีมแบบ ผสมส่วนเหมือน ผสานส่วนต่าง ที่เรียกว่า ฮาโมนี (Harmony)

Continue reading “การทำงานแบบฮาโมนี และ ปรากฏการณ์สร้างมูลค่าแบบอิเกีย” »

การพิจารณาถึงผลกระทบของการไม่ตัดสินใจ

ในหนังสือพฤติกรรมพยากรณ์ พูดถึงเรื่อง คนเรามักมองข้ามเรื่อง “การพิจารณาถึงผลกระทบของการไม่ตัดสินใจ” ซึ่งก็จริง และเจอบ่อยๆ กว่าจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ คิดย้อนกลับไปอาจเป็นการลงทุนมหาศาลและเสียผลประโยชน์มหาศาล เพียงเพราะปัญหานิดเดียวที่คุยไม่จบและไม่ตัดสินใจสักที

ผมพบว่าปัญหานี้อยู่รอบตัวเรา และผลกระทบมันก็มีอยู่ แต่ต่างกันแค่ระยะเวลาที่ใช้ กับความสำคัญของเรื่องที่จะต้องตัดสินใจ ถ้าในระดับชาติ อาจยกตัวอย่างได้ว่า ประชาชนต้องการให้รัฐบาลป้องกันน้ำที่กำลังไหล่บ่ามาท่วมชุมชนของพวกเขา แต่รัฐบาลและนักวิชาการกำลังทะเลาะกันเรื่องทฤษฎีป้องกันน้ำ เช่น จะใช้ถุง Big Bag หรือ น้ำดันน้ำ อะไรก็ว่ากันไป กว่าจะตัดสินใจได้ ประชาชนก็จทน้ำไปเรียบร้อยแล้ว หรือเรื่องบางเรื่องก็ถูกยืดเยื้อไว้ หรือภาษาชาวบ้านเรียกว่าการดอง เช่น การสร้างถนนในบางเส้น ที่อาจไปทับที่ของผู้ใหญ่หรือทับที่ป่าบางส่วน จะลุยต่อก็เจ็บตัว จะไม่ทำก็โกงกินไม่ได้ สุดท้าย ก็ดองไว้เหมือนเดิม (อาจจะอีกตัวคือโฮปเวล) ซึ่งผมว่าประเทศเราเห็นชัดเจน เพราะด้านหนึ่งหลังชนฝาเรื่องโกงกินจึงจำเป็นต้องสร้าง แต่อีกด้านหนึ่งเจอการขัดขาเพราะจับได้หรืออะไรก็ว่าไป แล้วก็เกิดการดองเกิดขึ้น

ถ้าเอาเรื่องใกล้ตัวเราก็อาจพบบ่อยๆ ตามบริษัท โดยเฉพาะบริษัทใหญ่ๆ กว่าจะมีการตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก็อาจกินเวลาไปหลายเดือน ซึ่งส่งผลกระทบแน่นอน ถ้าคู่แข่งมีวิธีการทำงานและการตัดสินใจที่รวดเร็วกว่า

ต่อให้มี Decision making theory, Change Management, Risk managment หรืออะไรก็ตามที่ช่วยทำให้วางแผนวิเคราะห์กับสิ่งที่จะเกิดในการตัดสินใจในแต่ละอย่าง สุดท้ายแล้ว เมื่ออยู่ในโลกความเป็นจริง และกับคนหมู่มากที่ล้วนมีอำนาจ มีเงิน เชื่อมั่นในตัวเองสูง ทุกอย่างที่กล่าวมาอาจถูกมองข้ามไป

คนธรรมดาอย่างเราๆท่านๆ ที่มีทรัพยากรย์จำกัดยิ่งไม่ต้องพูดถึง ขนาดผมจะซื้อคอนโดทีหนึ่งก็ต้องหาข้อมูล จะกู้ธนาคารก็ต้องหาข้อมูล เทียบแล้วเทียบอีก จนสูญเสียโปรโมชั่นไปหลายอย่าง

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ไม่ได้บอกให้รีบด่วนตัดสินใจ หรือให้ไม่ต้องคิดมากเพื่อจะตัดสินใจนะ เพียงแค่อยากให้เข้าใจว่า “ไม่มีอะไร perfect แต่ก็ต้องมีแผนรับมือกับความบกพร่อง”

ปล. แนวคิดนี้ผมแอบคิดถึงวิธีการพัฒนาระบบแบบ Scrum คือแบ่งงานออกเป็น Sprint เสร็จเป็นรอบๆ ไม่ต้องสมบูรณ์ครบทุกอย่างตามที่สั่ง แต่ก็สามารถใช้งานได้ เท่าที่ระบบจะมี แล้วค่อยๆทำเพิ่มต่อไปเรื่อยๆๆ จนสมบูรณ์ภายหลัง ส่วนเรื่องความพร้อมในการรับมือความบกพร่อง นอกจาก Test แล้ว ยังต้องมีแผนสำรองด้วย ทั้งนโยบาย(แผนสำรอง), ระบบ, Operation

รีบไขว่คว้าความรู้สึกนั้นไว้

ในความเป็นจริงผู้คนมากมายต่างโหยหาความฝัน
ความฝันที่ยากบ้างง่ายบ้างแล้วแต่ขณะช่วงชีวิต
ผมนึกถึงการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่เคยบอกไว้ว่า “สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นนนน”
(พร้อมทำท่าวาดมือออกกว้างๆ)

ในขณะที่พูด ก็ให้มองไปไกลๆ
ไกลสุดลูกหูลูกตา.. อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

บางคนอาจรู้สึกเป็นท้าทายในโลกกว้าง
แต่กับบางคนอาจกลับรู้สึกเคว้งคว้าง
และเหงา.. เอาหละ ไม่ว่าคุณรู้สึกอย่างไร
แต่สาเหตุของความรู้สึกนั้น
มันเป็นผลลัพธ์ของฝันที่ยังไม่สำเร็จ
หรือจางหายไปในชั่วขณะ

ในห้วงที่เวลานั้นทีลิ้นชักหัวใจของคุณได้พรั่งพรูเปิดออกมา

รีบไขว่คว้าความรู้สึกนั้นไว้
ก่อนมันจะลบเลือนไป
พร้อมกับใจที่ห่อเหี่ยว


บันทึกหลังจากการเดินป่าครั้งแรกที่เขาหลวงสุโขทัย

แน่ใจเหรอว่าเราบูชาธรรม??

599510_512760035439806_243765803_n

คนเรามุ่งมั่นหาบุญ มุ่งมั่นทำดี เป้าหมายเพื่ออะไรบางอยากเป็นการแลกเปลี่ยน แต่ไม่ได้ทำเพื่อปรับปรุงตัวเอง การกระทำเหล่านั้นบางทีมันไม่ได้ทำให้ตัวเขามีความสุขหรอก แถมมีทุกข์เพิ่มมากขึ้นด้วย เรื่องธรรมะแทนที่จะเป็นเรื่องธรรมชาติ เรื่องของชีวิต เรื่องของความสมถะ เรื่องความห่างไกลกิเลส แต่คนเรากลับเติมเต็มความเยอะเข้ามาในชีวิต พิธีรีตอง วัตถุบูชา สุดท้ายแล้วถ้าเราลองกลับมาคิดให้ดีอีกที เราไม่ได้บูชาธรรมหรือบูชาพระพุทธเจ้าหรอก เราย้อนกลับไปเป็นพวกคนป่าที่บูชาผี บูชาอะไรก็ตามที่เราเชื่อว่าจะมีอิทธิฤทธิ์ดลบรรดาลให้เราเจอทางลัดไปสู่ความคาดหวังของเราโดยไม่ต้องออกแรงทำอะไรเลย