มีประโยคที่ใครคนนึงเคยเขียนไว้
“ถ้าอยากไปเร็ว ให้ไปคนเดียว แต่ถ้าอยากไปไกล ให้ไปด้วยกัน”
สำหรับคนชอบเดินป่าอย่างผม ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง
เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ผมมีโอกาสไปทำงานอาสาที่ชื่อว่า “Climb to change a life” หรือ “CTCAL”
จัดโดยมูลนิธิ Zy Movement Foundation และครั้งนี้จัดเป็นครั้งที่ 3 แล้วกิจกรรมของงานมีอย่างเดียวคือ “ให้อาสาสมัครแบกเด็กพิการขึ้นสู่ยอดเขา”
ใช่ครับ อ่านไม่ผิด เป็นอาสาที่ต้องแบกเด็กขึ้นเขา
มันดูบ้าๆดี ระดับที่ใครได้ยินก็สงสัยทั้งนั้นว่าไปทำไม
ครั้งแรกที่ซายมูฟเม้นจัด เขาพาไปพิชิตภูกระดึงครับ
ส่วนครั้งที่สองก็พากันไปน้ำตกเอราวรรณ
และครั้งนี้ สถานที่พิชิตคือ “ยอดเขาเทวดา”
เป็นภูเขาที่สูงที่สุดของจังหวัดสุพรรณบุรี ซึ่งอยู่ในอุทยานแห่งชาติพุเตย
มีทีมอาสาเข้าร่วม 20 ทีม
แต่ละทีมมีน้อง 1 คน และพี่อาสา 3-4 คน เพื่อสลับกันแบก
จะมีพ่อแม่ของน้องๆร่วมคอยให้กำลังใจและเดินไปกับเราด้วย
โดยทั้งหมดนี้มีข้อตกลงคือ ถ้าพ่อแม่ไม่ไหว น้องไม่ไหว ทุกคนต้องลงทันที
หรือถ้าพี่อาสาหรือพ่อแม่คนใดคนหนึ่งไม่ไหว ให้คนๆนั้นหยุดพักกับเจ้าหน้าที่เพื่อรอเดินกลับ
สำหรับผม งานนี้ดูบ้าๆบวมๆดี ไม่รู้ด้วยว่าเขาเทวดายากไหม แต่ก็อยากไป
ผมเคยบอกกับเพื่อนๆไว้ “วันหนึ่งถ้ามีลูก จะแบกมันไปเที่ยวด้วยทุกๆที่เลย”
ไม่คิดว่าจะสมหวังเร็วขนาดนั้น ได้แบกลูก(คนอื่น)ไปเที่ยว ก่อนจะมีเมียซะอีก ฮ่าๆ
ก่อนวันเดินทาง ทางมูลนิธิได้จับคู่พี่ๆอาสาและน้องไว้ก่อนแล้ว
โดยทีมผมได้คู่กับพี่แบมแบมและน้องบิ๊กเบณ
น้องแบมแบมอายุ 14 พอจะเดินเองได้ จึงมีพี่อาสาผู้หญิงช่วยดูแลแค่ 3 คน
ส่วนน้องบิ๊กเบณเพิ่งจะอายุ 5 ขวบ ยังเดินไม่ได้ เขาเลยจัดพี่อาสาชายฉกรรจ์ 2 คน และสาว(ถึก)อีก 2 คน มาช่วยกันแบก
นั่นแหละครับ ผมอยู่ในทีมที่แบกน้องบิ๊กเบณ.. (หนึ่งในชายฉกรรจ์ที่ไม่ฉะกัน)
ระหว่างทางที่เดิน ผมไม่รู้ว่าน้องจะรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเป็นได้มากขนาดไหน
แต่ผมเห็นบิ๊กเบณสนุกกับมัน พยายามจับเชือกดึงตัวเองขึ้นไป
บิ๊กเบณยิ้มให้กับทุกๆคนที่ผ่านไปมา คุยโต้ตอบกับทุกคนที่ทักทาย
อาจเพราะบิ๊กเบณดูอารมณ์ดีตลอดเวลา จึงมีคนเข้ามาขอถ่ายรูปด้วยบ่อยๆ (พี่อาสาเลยได้โอกาสยืนพักบ่อยๆ ฮ่าๆ)
ส่วนพี่อาสาเองแม้สีหน้าจะดูเหนื่อย แต่ก็ไม่ได้หมดกำลังใจกัน
กลับสนุกและเร่งฝีเท้าอยากให้บิ๊กเบณไปถึงเร็วๆเสียด้วยซ้ำ
และต้องชมคุณแม่บิ๊กเบณเลยครับ เก่งมากๆ
พี่อาสาเดิน คุณแม่ก็เดิน
เหนื่อยไหม ผมไม่รู้ รู้แต่คุณแม่หอบหนักมาก ฮ่าๆ แต่ใจก็สู้มากๆเช่นกัน
คอยส่งน้ำ ส่งกำลังใจให้บิ๊กเบณตลอดเวลา
ผมมีโอกาสพาน้องบิ๊กเบณขึ้นยอดเขาในช่วง 300 เมตรสุดท้าย
เมื่อเริ่มมองเห็นขอบฟ้า ผมบอกว่า “ถึงแล้วๆ” น้องก็ตะโกนตามผม “ถึงแล้วๆ”
ในเวลานั้น มันช่างต่างกับการที่ผมไปปีนเขาที่ใดๆในโลก
แม้เดินป่า ผมเองจะเป็นคนที่คอยรั้งท้ายทีมและช่วยเหลือนักปีนเขาคนอื่นๆ
แต่ครั้งนี้ผมช่วยเหลือคนเพียงคนเดียว แต่ผมกลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าหลายเท่านัก
ผมไม่รู้ว่าน้องจะรับรู้ความรู้สึกผมไหม
หรือจะรู้สึกแบบเดียวกับผมไหม
แต่มันเป็นเช่นนั้น..
หลังจากนั้นไม่นาน พี่อาสาก็พาน้องแบมแบมขึ้นถึงยอด
น้องแบมแบมถึงกับเดินร้องไห้และนั่งลงบนแคร่ไม้
น้องบิ๊กเบณที่นั่งข้างๆปาดน้ำตาให้พี่สาวตัวเองพร้อมกับบอกว่า “โอ๋ๆๆ” ในขณะที่พ่อแม่น้องก็เข้ามาปลอบ
ที่น้องแบมแบมร้องไห้ เหตุผลหนึ่งน่าจะเหนื่อยพอสมควร
แต่อีกเหตุผลหนึ่งเป็นความตื้นตันใจที่เธอเองก็ไม่คิดว่าจะทำได้
ทีมอาสาเล่าให้ผมฟังทีหลังว่า น้องร้องไห้และบ่นไม่ไหวตลอดทาง
บางทีถึงกับทิ้งตัวลงไปนอนแผ่หรากับพื้น ไม่อยากไปต่อ
แต่ผมคิดว่า นั่นคงไม่ใช่ที่สุดของกำลังเธอหรอกนะ
เพียงแต่เป็นความกลัวในการได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่คาดคิดมากกว่า
เพราะเพียงมีคนเดินข้างๆเธอ
และใจเธอที่สู้กับความกลัว ความเจ็บปวด
นั่นเองที่ทำให้เธอได้พบความสำเร็จด้วยตัวเธอเอง
แต่คุณเชื่อไหมครับ ผมและพี่อาสาคนอื่นๆกลับเป็นผู้รับไปเต็มๆเราไม่คิดว่าความภาคภูมิใจของคนปกติแบบเรา มันจะทำให้เกิดความภาคภูมิใจที่ยิ่งใหญ่แก่ครอบครัวหนึ่งได้
เราไม่คิดว่ากิจกรรมบ้าๆ ที่ไม่รู้จะทำไปทำไม มันจะทำให้เกิดความสุขและร้อยยิ้มไปตลอดทาง
และเราก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำไป น้องๆจะรู้เรื่องไหม
แต่เมื่อมันถึงจุดหมาย ผมเห็นทุกคนมีรอยยิ้มและดีใจ
เหมือนเขารู้สึกได้ถึงคุณค่าที่เหล่านั้น แม้ไม่ต้องเอ่ยปาก..
…
คืนนั้นผมครุ่นคิดถามกับตัวเองด้วยคำถามเดิมๆ
“ผมปีนเขาไปทำไมวะ?”
“ผมจะเที่ยวลำบากๆไปทำไมกัน?”
“ผมพิชิตยอดทุกยอดมันก็เหมือนเดิมหรือเปล่า?”
แม้คำตอบที่ผมตอบตัวเองจะยังเหมือนเดิม
แต่สิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามาคือ “ความรู้สึกของวันนี้”
..ผมมีความสุขมากครับ..
ขอบคุณโครงการดีๆ มูลนิธีดีๆ ครอบครัวน้องทุกๆคน และพี่อาสาทุกๆคน
@iFew – 23 Nov 2015 00:17
#zymovementfoundation #zmf #ctcal #ctcal3 #climbtochangealife
#dontclimbalone