เคยคิดว่าตัวเองสามารถรับมือกับอะไรต่อมิอะไรได้

คิดดี หวังดี เชื่อในคน มองข้ามเรื่องที่ไม่โอเคต่างๆ

ยิ้มให้กับทุกเรื่องที่เข้ามา และหาความสุขมากลบสิ่งที่ทุกข์ใจ

…

แต่มันกลับยิ่งดิ่งลงไปเรื่อยๆ

รู้สึกว่าตัวเองกำลังหลอกตัวเองอยู่

และตัวเองก็หลอกคนอื่นอยู่เช่นกัน

มีแต่คำถาม ว่ามันใช่สิ่งที่ต้องการ ต้องทำหรอวะ

กับที่เสแสร้งว่าไม่เป็นไร ทั้งต่อหน้าและลับหลัง

ทั้งที่รู้ดีว่ามันไม่ใช่

…

เกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้

เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้

เกลียดที่ต้องพยายามเข้าสังคมและใช้ชีวิตเป็นปกติ

แต่ก็สมเพชตัวเอง ถ้าต้องอ่อนแอ งี่เง่า และดิ่ง ออกมาให้เห็น

…

ไม่เข้าใจว่า ในเมื่อมันคือยาพิษ ทำไมถึงยังกระดกไม่หยุด

ทำร้ายใจตัวเอง และต่อกันและกัน มากพอหรือยัง

ถ้าพอแล้วก็กลับมาปกติได้สักที