ในทุกๆวันคุณทำให้ผู้ชายนิสัยชาเขียวคนหนึ่ง กลายเป็นผู้ชายอมยิ้มรสหวานสีสดใส ถ้าผมไม่เคยเห็นหน้าคุณ คุณยังคงน่ารักเหมือนเดิม ผ่านการแสดงออกทางใจ ผู้หญิงอารมณ์ดีครับ.. ผมอิจฉาคนที่อยู่รอบข้างคุณจัง เขาได้เห็นและร่วมยิ้มไปกับคุณ.. สักวัน.. หวังว่ารอยยิ้มนั้นจะปรากฏกับผม ขอให้คืนนี้คุณมีฝันที่หอมหวาน ปล. ถ้ามีโอกาส บอกผมด้วยนะว่าอร่อยไหม 😀 source: http://ifew.exteen.com/20081127/entry
Author Archives: iFew
ปล่อยวาง เพราะ โลกไม่ใช่ของเรา
พักนี้ผมดูแปลกไปเนอะ ไม่ต้องฟังจากคนอื่นก็ได้ครับ แต่ผมก็รู้สึกได้เอง อารมณ์แปรปรวนเหมือนอากาศในช่วงที่ผ่านมา แต่มักมีความกดดันสูงเป็นหย่อมๆ ตกค่ำและตอนดึกของวันเริ่มผ่อนคลายบ้าง ถ้าคนที่สนิทกันจะพอรู้ว่า จริงๆ ผมเป็นคนใจเย็นนะ แต่ออกจะขี้รำคาญสักหน่อย และมักจะขี้บ่นบ่อยๆ กับคนใกล้ตัว สงสัยจะเสพรสการเมืองมากไปนิดหนึ่ง พักหลัง เลยลุยบ่อยขึ้น เมื่อเห็นความไม่ชอบมาพากลในหลายๆ เรื่อง ผมเริ่มรู้สึกเริ่มหงุดหงิดกับตัวเอง ที่ความอดทนและประณีประนอมน้อยลง พยายามแล้วนะครับ พยายามจริงๆ แต่ด้วยความเป็นคนเปิดเผยเกินเหตุ ถึงจะไม่พูดหรือแสดงกิริยาอะไรออกไป แต่หูผมจะแดง.. 😛 (ฮือๆ ผมห้ามมันไม่ได้..จริงๆ) แต่เอาเถอะครับ ห้ามกายได้ก็ต้องห้ามใจให้ได้ก่อน ใจมันว่าง กายมันก็จะไม่ร้อนผ่าว หูมันก็จะไม่แดงเอง จริงมะครับ.. วันนี้จู่ๆ เพื่อนก็ พูดมาประโยคหนึ่ง “โลกไม่ใ่ช่ของเรา” จริงๆ มันมีอีกคนพูดมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไม่ได้สนใจอะไร ได้ยินปุ๊บ อ่อ มันคือชื่อเพลง จบ.. ฮา… วันนี้เลยมีโอกาสได้นั่งคิดใคร่ครวญพรรณาแสวงหาพินิจพิเคราะห์เจาะจงในความหมาย [จะยาวไปไหน?] เออ ว่ะ “โลกไม่ใช่ของกู กูบังคับมันไม่ได้..” “งานก็ไม่ใช่ของกู กูไม่ต้องทำก็ได้..” อ่ะ ประโยคหลังนี่ล้อเล่นๆ …
ตลกๆ
“คืนนี้คุณจะฝันดีอย่างที่ผมคิดหรือเปล่านะ..” ความคิดเล็กๆ หลุดออกจากลิ้นชักในสมองของผม เวลาที่เรารู้สึกดีๆ กับใครสักคน ถึงเขาไม่รู้ แ่ต่เราก็ดูจะมีความสุขคนเดียวได้ สำหรับความรัก คุณรู้หรือเปล่าครับ ผมขี้อาย.. อายที่จะบอกอะไรจริงจังและตรงๆ แต่คุณคงรู้สึกว่าทำไมผมตลกจัง และนั่นคงเป็นวิธีการสื่อสารของผมเอง 😀 อยากให้คุณเชื่อนะครับ ถึงผมจะอายไม่แสดงอะไรออกมาตรงๆ แต่ผมก็จริงใจนะ! ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าเพราะแบบนี้หรือเปล่า เพื่อนผมหลายคน จึงเป็น “ตลกอกหัก” ว่าแต่ คุณจะหักอกผมอีกคนไหมครับ..
โปรดเถอะครับ
หนึ่งวันของผม ผ่านไปปกติดี มีบ้างที่ว่างๆ ผมจะทำงานอดิเรก ผมเป็นแบบนี้มานานแล้วหละครับ ถึงผมจะดูเป็นคนคิดมากและทำอะไรต่อมิอะไร คุณรู้หรือเปล่าครับ บางครั้งผมก็ชอบอยู่เงียบๆ ในความเงียบของผม ผมไม่ได้อยู่คนเดียวนะ แต่ผมมีคุณอยู่ใกล้ๆ.. คงเพราะความเหงาอีกแล้ว ที่ผมรู้สึกว่าเหมือนหมอกหนา มองไปที่ใดไม่เจอทางออก ถ้ามีคุณใกล้ๆ.. แม้จะหลงทาง แต่เราก็ไปด้วยกัน ถึงแม้ผมจะแอบมีคุณเพียงในใจเท่านั้น… โปรดเถอะครับ.. ผมอ่อนแอ.. ช่วยมารักผมหน่อย…
เวลาที่หยุดเดิน
17.25 ฝนยังคงตก ปรอยๆ สัญญาณเพลงคลื่นเดิมถูกปิดไป ผมใส่หูฟังที่ยังเล่นเพลงซ้ำๆ ทุกวัน รู้สึกว่าตัวเองกำัลังป่วย เมื่อผมพบว่ากระดาษทิชชู่เต็มถังขยะ และขิงผงกำลังใกล้จะหมด บางทีผมก็รู้สึกกลัวตายขึ้นมาเหมือนกันนะ คงมีหลายอย่างที่รู้สึกลึกๆ ว่ายังไม่ได้ทำ เมื่อสองวันก่อนผมกลับไปที่บ้าน คืนนั้นระหว่างที่ผมเอนกายลงนอนข้างๆ แม่ “ตั้งแต่นี้ไป ผมจะอะไร เพื่ออะไร ต่อไป”.. รู้สึกช่างเป็นคำถามที่สับสนจากคนที่กำลังสับสนเสียจริงๆ สงสัยว่า คืนนั้นผมจะว่างงานเกินไป.. หรือว่างเพราะไม่มีคุณ?.. source: http://ifew.exteen.com/20081030/entry
