66km – Ultra-Trail Chiangrai 2017

ตอนแรกก็ชั่งใจว่าจะไปอัลตร้าเทรลน่าน หรือ อัลตร้าเทรลเชียงรายดี แต่คิดหลายๆที น่านเดินทางไปยาก แม้จะมีพี่ก้องเสนอให้นั่งรถแกไปจากกรุงเทพเลย แต่ก็นะ ต้องลางานเพิ่ม ไม่สะดวก สุดท้ายก็จบด้วยไปเชียงรายแทน

งานนี้ตั้งใจไปวิ่งซ้อมยาวครั้งสุดท้ายก่อนจะไปโป่งแยงและตั้งใจไปทดสอบร่างกายวิ่งกลางคืนด้วย ประสบการณ์จากเกาะช้างที่ DNF เลยคิดว่าเพราะวางแผนกินนอนไม่ดีตั้งแต่วันก่อนวิ่ง งวดนี้เลยเดินทางไปล่วงหน้าก่อนวันนึง กินนอนให้เต็มที่ จะได้หมดข้ออ้างสักที Continue reading “66km – Ultra-Trail Chiangrai 2017” »

ทำอย่างไร ให้นอนหลับมีประสิทธิภาพ?

ก่อนจะมานั่งคิดกับตัวเองแบบนี้ และจรดมือพิมพ์บล็อก ต้องบอกว่าผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องที่เล่ากันมาว่าต้องนอน 6-8 ชั่วโมงต่อวัน สักเท่าไร ผมเลยจะไม่พูดถึงประเด็นว่ามันต้องนอนเยอะๆ แล้วจะดี และที่สังเกตตัวเอง บางวันนอนน้อยก็สดชื่น บางวันนอนเยอะก็ไม่ได้หายง่วง แปลว่ามันต้องมีอะไรบางอย่าง ไม่ใช่แค่ปัจจัยเรื่องเวลา.. (ยกเว้นว่าป่วย เพลียจัด ออกกำลังกาย อันนั้นก็อีกเรื่องนะครับ)

ไม่รู้คนอื่นๆจะเป็นเหมือนผมไหม ทุกวันนี้ที่นอนเยอะเพราะความกลัว .. กลัวตาย กลัวง่วงตอนทำงาน กลัวได้นอนน้อย หรือแม้แต่จะตื่นเช้าไปซ้อมวิ่ง ยังคุยกับตัวเองบ่อยๆว่า “เหยย เมื่อคืนแม่งนอนน้อยไป(5ชม) ถ้าออกไปวิ่ง เดี๋ยวเป็นลมนะเว้ย!” ก็ว่าไปนั่น..

สรุปคือแม่งขี้เกียจนั่นหละ

แต่ก็คิดมานานแล้วนะ ว่า ถ้าอยากมีเวลาทำอะไรมากขึ้น นอกจากปรับปรุงการใช้เวลาในแต่ละกิจกรรมแล้ว ไอ้การนอนก็ควรจะทำได้ด้วยหรือเปล่า คือ ใช้เวลานอนให้น้อยลงหรือเท่าเดิม แต่ก็เต็มอิ่ม หรือ “การนอนที่มีประสิทธิภาพ” แบบที่เราทำกับ การเงิน การออกกำลังกาย การทำงาน ประมาณนั้น …

แล้วมันทำอย่างไรล่ะ?

Continue reading “ทำอย่างไร ให้นอนหลับมีประสิทธิภาพ?” »

นิยาย

เคยคิดไหมครับว่า ทำไมเราถึงเจอกัน..

ถ้าคุณอ่านบรรทัดแรกและคิดก่อน คำถามในหัวคงคือ ทำไมล่ะ
แต่ถ้าคุณอ่านผ่านๆ อาจจะไม่รู้สึกอะไร หรือคงคิดว่าผมจะถามคุณทำไม

ไม่บ่อยนักที่ผมจะจำความรู้สึกครั้งแรกของการพบใครบางคนได้
และก็ไม่บ่อยอีกเช่นกันที่จะผมมักนึกเสมอว่า ผมรู้จักเขาได้อย่างไร

ระหว่างคำถาม รู้จักเขาได้อย่างไร กับ เลิกกันได้อย่างไร
ประโยคหลังดูไม่น่าจดจำ แต่หลายคนรวมถึงผมกลับนึกง่ายกว่าประโยคแรกเป็นไหนๆ

สมัยที่ผมยังเป็นเด็กชายชิตพงษ์ ผมคิดว่าการจดจำอะไรสักอย่างมันยากมากๆ
แต่ก็ต้องถูกบังคับให้จำเพื่อไปสอบ แต่ก็พอจำได้กระท่อนกระแท่นพอสมควร

ตัดฉากมาโต๊ะกินข้าวกลางเมืองกรุง เรื่องที่สนทนากลับเป็นเรื่องที่เราไม่คิดว่ามันจะจำได้ในสมัยเด็กชาย

ผมไม่รู้หรอกนะว่านายที่ชื่อความทรงจำจะแอบซ่อนอยู่ส่วนไหนในหัวของผม
แต่ผมเชื่อว่านายมีจริง เพราะนายพิสูจน์ให้ผมเห็นหลายครั้งตลอดช่วงชีวิตนี้

หลายคนบอกว่าการรู้จักนายว่ายากแล้ว แต่การจะลืมนายกลับยากกว่า
ฟังแล้วผมคงได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย และหาคำตอบไม่ได้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงเลือกที่อยากจะให้นายมาดีเท่านั้น
แต่สำหรับตอนนี้ ไม่ว่านายจะมาดีหรือไม่ดี ผมก็อยากให้นายอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
อยู่บันทึกเรื่องราวให้เป็นนิยายที่ไม่เหมือนใคร สุขๆ ทุกข์ๆ ก็ว่ากันไป
เพราะผมภูมิใจกับนิยายเล่มนี้มาก


posted on 05 Apr 2011 00:03 by ifew
http://ifew.exteen.com/20110405/entry

ปริศนา

ในคืนวันศุกร์ที่ผมตั้งใจกลับบ้านมาอยู่นิ่งๆ
คำถามหนึ่งจากคนๆหนึ่ง ยังคงวนเวียนอยู่ตลอดเวลา
เธอถามว่าวันหนึ่งผมอยู่กับตัวเองนานแค่ไหน
แม้จะผ่านไป 24 ชั่วโมง แต่ผมก็ยังคงติดใจประโยคนั้นอยู่

หลังจากตอบประโยคนั้นไม่นานนัก ผมก็ทำให้เธอร้องไห้
แต่น้ำตาที่ไหลออกมา ไม่ใช่เพราะผม หรือเพื่อผม
แต่เป็นเพื่อคนที่เธอรัก และเพื่อตัวเธอเอง
ผมได้แต่นั่งมองเธออยู่เงียบๆ จนเราเดินออกจากร้านอาหาร

เราออกจากร้านมานั่งตรงทางเดินที่เต็มไปด้วยผู้คน
ไม่มีผู้หญิงคนใดร้องไห้ต่อหน้าผมมานานพอสมควร
และไม่มีผู้หญิงคนใด ที่จู่ๆ ผมก็รู้สึกอยากเป็นแฟนด้วย
ผมพยายามหาเหตุผลเพื่อตอบตนเอง
มันเป็นเพียงความสงสารที่เกิดขึ้น
หรือเป็นเพราะบทสนทนาตลอด 2 ชั่วโมงที่ผมเรียนรู้นิสัยเธอ
แต่ก็ยังเป็นปริศนา ที่ไร้คำตอบอยู่ดี

ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อเล่าถึงการเที่ยวเวียดนาม
แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น

หลังจากวางสายไม่นาน
เธอถามคำถามหนึ่งที่ทำให้ผมตอบกลับค่อนข้างแรง
แต่ความรู้สึกตอนนั้น ผมไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้
มันกลายเป็นเรื่องของคนสองคนที่อาจจะฉาบฉวย
และมันกลายเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกอยากบอกเธอ
อยากขอให้เธอหยุดทุกอย่าง
หยุดความเสียใจไว้แค่นี้
และอยู่กับผม
เท่านั้นพอ

ทุกอย่างทิ้งไว้ในความเงียบงัน
เราเดินจากกันไปโดยที่ไม่มีคำตอบ
เหลือเพียงคำถามและประโยคบอกเล่าที่มากมาย

ผมรู้สึกตัวอีกครั้งตอน 7 โมงเช้า
ทุกอย่างคงเร่งรีบเหมือนเดิม
และความฝันเมื่อคืนยังคงเป็นคำถามในโลกของความจริง


posted on 23 Sep 2011 22:22 by ifew
http://ifew.exteen.com/20110923/entry

จำเจ

ในความจำเจของการใช้ชีวิต
ผมพบว่าทำให้เราทำสิ่งนั้นได้ดีขึ้นมากกว่าเดิม
ลิ้มรสอาหารเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ทำให้เราสัมผัสความอร่อยมันได้ละเอียดขึ้น
เขียนเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทำให้เรามีมุมมองใหม่ในเรื่องนั้น
ไปที่เดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกชินและปลอดภัยขึ้น พบอะไรต่างจากเดิมเสมอ
ผมเป็นคนหนึ่งที่รักเรื่องราวระหว่างทาง มากกว่าการถึงจุดมุ่งหมาย
บางคนอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องเสียเวลาและน่าเบื่อ
แต่มันมีบางอย่างถูกเล่าด้วยตัวมันเอง ผ่านธรรมชาติ ผู้คน วัฒนธรรม
หรือแม้การได้ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งสำเร็จในชีวิตแล้ว
เมื่อย้อนกลับมาเล่าให้คนรอบข้างฟัง
ย่อมสนุกกว่าการแค่บอกว่า ฉันทำสำเร็จ

posted on 09 May 2011 22:57 by ifew
http://ifew.exteen.com/20110509/entry