ฉันอยากมีชีวิตอิสระ

โดยปกติผมพยายามจะไม่เขียนเรื่องงานหรือเรื่องเครียด ค่อนข้างคิดอยู่นานที่จะระบายมันออกมาดีหรือไม่ แต่ก็ทำ

ใครรู้จักผมดีจะรู้ว่าผมมักไม่ค่อยอยู่เฉย จะคิดหรือทำนั่นทำนี่อยู่ตลอดเวลา

ถ้างานหมายถึงสิ่งที่ทำแล้วได้เงิน คงต้องเริ่มนับตั้งแต่มัธยมต้นที่ผมเริ่มหัดทำเว็บไซต์ง่ายๆ หาเงิน จนจับมาเป็นความชอบ ใช้ไปแข่งขันต่างๆในสมัยเรียน เลือกที่จะเรียนสาขาต่อในมหาลัยฯ และแม้ยังไม่ทันจบ ผมก็ได้งานโปรแกรมเมอร์ จนมาถึงทุกวันนี้ ซึ่งก็นับว่าเป้าหมายผมมันก็มาทางนี้ตั้งแต่แรกเลยทีเดียว

ทุกวันนี้ผมก็ยังสนุกกับการเขียนเว็บไซต์ ยังสนุกกับการเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ตามที่ล่าสุดผมเพิ่งทำเว็บใหม่เสร็จไปคือ twitjj.com

ทุกอย่างดูเหมือนผมไม่มีปัญหาอะไร แล้วผมจะมาบ่นทำไม? ใช่ นั่นมันชีวิตส่วนตัวผมที่ผมไม่มีปัญหาอะไร ทุกอย่างยังเหมือนเดิม พ.ศ.2539 เป็นอย่างไร พ.ศ.2554 ผมก็ยังเป็นอย่างนั้น (ดูแก๊แก่เนอะ)

แต่สิ่งที่ผมรู้สึกเปลี่ยนไป คือ ความรู้สึกในชีวิตการทำงานของผม

ขอออกตัวก่อนว่า ผมไม่มีปัญหาอะไรกับงานที่ทำ หรือผู้ร่วมงาน หรือองค์กร หรืออื่นใด ผมชอบและรักสิ่งที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้

แต่ถ้าเทียบสมัยที่ผมสละชีวิตเรียนมาเริ่มทำงาน จนถึงทุกวันนี้ ความสนุกที่ผมเคยรู้สึกมันหายไป มันหายไปแบบที่ผมไม่รู้ตัว รู้สึกอีกที ผมเหมือนตอนเป็นเด็กที่ไม่อยากไปเรียน ทุกเช้าตื่นมาพร้อมข้ออ้างสารพัดในหัว ฉันปวดหัว  ไม่สบาย ขี้ไม่ออก น้ำไม่ไหล ไฟดับ หงุดหงิด สารพัดเรื่องที่บิ๊วให้ตัวเองจมอยู่บนเตียงไปนานๆ

มันน่าแปลกใจว่าความรู้สึกแบบนั้นกลับมาหาผมได้อย่างไรในเมื่อผมทำงานที่ผมรักอยู่?

บางทีผมก็ตอบตัวเองไปตรงๆว่าผมมันเป็นคนขี้เกียจ ถึงได้คิดแบบนี้!

แต่นั่นคงไม่ใช่สาเหตุ เพราะถึงแม้ผมจะไม่ทำงาน แต่ผมก็ต้องทำอย่างอื่นอยู่ดี

ผมเริ่มนึกย้อนจากปัจจุบันกลับไปอีก 1-2 ปีมานี้ เชื่อมโยงเรื่องต่างๆนานาเข้าด้วยกันเป็นข้อๆ

– ผมเห็นเพื่อนผมหลายคนเริ่มลาออกจากงานไปเรียนต่อ
– เพื่อนบางคนกลับไปทำงานแถวบ้าน หรือไปช่วยงานที่บ้าน
– ผมเห็นคนลาออกจากที่ๆผมอยู่ ได้เงินเดือนเยอะขึ้น งานสบายกว่าเดิม
– ผมเห็นหลายคนออกจากงานประจำไปทำงานส่วนตัวที่ชื่นชอบ บางคนรายได้ดีกว่าเดิมอีกต่างหาก

– งานประจำทำเครียดมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ
– ผมชอบท่องเที่ยวมากขึ้น
– ผมเห็นใครหลายคนไปเที่ยวบ่อยโดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาลางานอะไรกันไปได้อย่างไร

– พักหลังเสพข้อมูลวิธีบริหารธุรกิจส่วนตัวมากอย่างไม่รู้ตัว

– พักหลังได้คุยกับเพื่อนเจ้าของธุรกิจมากขึ้นโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ

– มันยังไม่มีความคิดว่าอยากเปลี่ยนงาน

จากหลายๆข้อที่ผมรวบรวมความคิดมา กอปรกับผมอ่านหนังสือ “การลาออกครั้งสุดท้าย” ของ ภาณุมาศ ทองธนากุล ดูเหมือนผมจะพบคำตอบคำหนึ่งนั่นคือ “อิสรภาพ”

ถ้าเป็นประโยคเต็มๆ คือ “ผมต้องการเป็นอิสรภาพจากสิ่งที่เป็นอยู่”

มันค่อนข้างเหมือนในหนังสือที่ผมอ่าน ผมเริ่มเรียงเรียงความต้องการส่วนตัวเป็นข้อๆ

– ผมอยากอยู่กับบ้าน ตื่นสาย นอนดึก

– ผมอยากเที่ยวไปหาประสบการณ์ตามที่ต่างๆ

– ผมอยากมีเวลานั่งเสพ นั่งหาข้อมูลต่างๆที่ผมชอบไปเรื่อยๆ

– ผมอยากไปดูหนัง ฟังเพลง หาอะไรกิน ไปเรื่อยๆ เมื่อผมขี้เกียจ

– ผมอยากออกไปช่วยเหลือสังคมอะไรบางอย่าง

– ผมอยากมีเวลาทำเว็บที่ผมชอบ อยากทำโครงการต่างๆที่ผมเคยวาดฝันไว้ให้เสร็จ

– ผมอยากเป็นพ่อค้า อยากลองทำมาค้าขาย

– อยากมีเวลานั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆ อยู่กับตัวเองในเวลาที่ต้องการ

แต่ทั้งนี้ผมก็ต้องมีเงินนิ่งๆ เพื่อใช้จ่ายค่าต่างๆ ถ้าผมยังคงอยู่กรุงเทพฯต่อไป และถ้าเขียนต่อมันจะกลายเป็นบล็อกหัวข้อ How To make money for freedom ของผมไปเสียอย่างนั้น

ณ ตอนนี้ความคิดของผมยังคงตีกัน แต่น้อยลงกว่าเดิมก่อนผมจะเริ่มเรียบเรียงความคิด และผมก็พอมีหนทางอยู่ในใจ

แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิดถูกหรือไม่ผมไม่รู้

มันใช่โอกาสแล้วหรือไม่ผมก็ไม่รู้

ผมพร้อมแล้วหรือยังผมก็ยังตอบได้ไม่เคลียร์

มันเป็นประเด็นที่ยังวกวนไปมา

เคยมีพี่คนหนึ่งทักว่า ชีวิตผมจะรุ่งมากหลังวันเกิดปี 2554 และมันก็เลยวันเกิดผมมาได้สองเดือนแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ผมอยากรู้ต่อคือ รุ่งในเส้นทางเดิมๆแบบที่ผมกำลังทำ หรือเส้นทางใหม่ที่ผมจะมีอิสรภาพกันแน่?!

ดูเพ้อฝันดี แต่ช่างมัน รุ่งแบบไหนก็ช่าง รู้แต่ฉันอยากมีชีวิตอิสระ

พอกลับมาสู่ความเป็นจริง ณ ตอนนี้

พรุ่งนี้วันจันทร์ ฉันต้องทำงานอีกแล้ว เฮ่อ..

ราตรีสวัสดิ์ครับ

—

posted on 10 Jul 2011 23:56 by ifew

http://ifew.exteen.com/20110710/entry