โดยปกติผมพยายามจะไม่เขียนเรื่องงานหรือเรื่องเครียด ค่อนข้างคิดอยู่นานที่จะระบายมันออกมาดีหรือไม่ แต่ก็ทำ ใครรู้จักผมดีจะรู้ว่าผมมักไม่ค่อยอยู่เฉย จะคิดหรือทำนั่นทำนี่อยู่ตลอดเวลา ถ้างานหมายถึงสิ่งที่ทำแล้วได้เงิน คงต้องเริ่มนับตั้งแต่มัธยมต้นที่ผมเริ่มหัดทำเว็บไซต์ง่ายๆ หาเงิน จนจับมาเป็นความชอบ ใช้ไปแข่งขันต่างๆในสมัยเรียน เลือกที่จะเรียนสาขาต่อในมหาลัยฯ และแม้ยังไม่ทันจบ ผมก็ได้งานโปรแกรมเมอร์ จนมาถึงทุกวันนี้ ซึ่งก็นับว่าเป้าหมายผมมันก็มาทางนี้ตั้งแต่แรกเลยทีเดียว ทุกวันนี้ผมก็ยังสนุกกับการเขียนเว็บไซต์ ยังสนุกกับการเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ตามที่ล่าสุดผมเพิ่งทำเว็บใหม่เสร็จไปคือ twitjj.com ทุกอย่างดูเหมือนผมไม่มีปัญหาอะไร แล้วผมจะมาบ่นทำไม? ใช่ นั่นมันชีวิตส่วนตัวผมที่ผมไม่มีปัญหาอะไร ทุกอย่างยังเหมือนเดิม พ.ศ.2539 เป็นอย่างไร พ.ศ.2554 ผมก็ยังเป็นอย่างนั้น (ดูแก๊แก่เนอะ) แต่สิ่งที่ผมรู้สึกเปลี่ยนไป คือ ความรู้สึกในชีวิตการทำงานของผม ขอออกตัวก่อนว่า ผมไม่มีปัญหาอะไรกับงานที่ทำ หรือผู้ร่วมงาน หรือองค์กร หรืออื่นใด ผมชอบและรักสิ่งที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้ แต่ถ้าเทียบสมัยที่ผมสละชีวิตเรียนมาเริ่มทำงาน จนถึงทุกวันนี้ ความสนุกที่ผมเคยรู้สึกมันหายไป มันหายไปแบบที่ผมไม่รู้ตัว รู้สึกอีกที ผมเหมือนตอนเป็นเด็กที่ไม่อยากไปเรียน ทุกเช้าตื่นมาพร้อมข้ออ้างสารพัดในหัว ฉันปวดหัว ไม่สบาย ขี้ไม่ออก น้ำไม่ไหล ไฟดับ หงุดหงิด สารพัดเรื่องที่บิ๊วให้ตัวเองจมอยู่บนเตียงไปนานๆ มันน่าแปลกใจว่าความรู้สึกแบบนั้นกลับมาหาผมได้อย่างไรในเมื่อผมทำงานที่ผมรักอยู่? บางทีผมก็ตอบตัวเองไปตรงๆว่าผมมันเป็นคนขี้เกียจ ถึงได้คิดแบบนี้! …
Author Archives: iFew
03.05.2554
รู้สึกว่าอยากหยุดทุกสิ่งลง หยุดการคิดไปไกลกับใคร ยิ่งอยากคิดครอบครองก็ยิ่งห่างไกลจากความสุขที่ต้องการ ความรู้สึกตอนเก็บตัวมันกลับมาอีกครั้ง ผมรู้สึกมีความสุขกว่านี้ รู้สึกว่าไปไหนและคุยอะไรกับใครก็ได้กับทุกคนด้วยความสบายใจ ไม่มีความชอบหรือความรักและความหวังใดที่ต้องเกิดขึ้นเพื่อให้ผิดหวัง สุดท้ายฉันไม่ต้องเพ้อให้ใครเห็น นอกจากการเขียนบล็อกที่ไม่ต้องสนใจว่าใครจะอ่านหรือไม่ ..รู้จักผมได้เท่าที่ผมอยากให้คุณรู้ และถามได้ทุกอย่างเท่าที่คุณอยากรู้ — posted on 03 May 2011 23:43 by ifew http://ifew.exteen.com/20110503/entry
กาลเวลา
พิงลำพระเพลิง บอกไว้ว่า ความแตกต่างของเวลากับนาฬิกา นาฬิกา เราให้ใครไปแล้วเรายังขอคืนมาได้ แต่ถ้าเป็นเวลามันไม่มีทางขอคืนมาได้.. ผมนั่งคิดอยู่พักใหญ่ และเห็นด้วย บางที เวลาอาจเป็นมาตรวัดความเป็นคนสำคัญ ที่ใครคนหนึ่งมอบให้อีกคนหนึ่ง เหมือนที่ผมมอบให้คุณ ผมไม่เสียใจนะ ถ้าหากคุณไม่เห็นค่าในสิ่งที่ผมให้ แต่อย่างน้อย ผมก็มีคุณอยู่ในช่วงกาลเวลาหนึ่งของผม — posted on 02 May 2011 21:41 by ifew source: http://ifew.exteen.com/20110502/entry-1
เรียนรู้ซึ่งกันและกัน
คุณครับ ยังจำความรู้สึกแรกที่รักใครสักคนได้ไหม ผมคิดว่าคุณคงจะจำได้ ผมเองก็เช่นกัน ไม่บ่อยนักที่เราจะรู้สึกได้แบบนั้น มันแตกต่างกับการชอบใครสักคน ไม่ว่าจะเพราะความน่ารัก หรือนิสัยดี ก็ตาม แต่เมื่อได้รักแล้ว ใจมันก็ตุ๊มๆต่อมๆ หวานจ๋อย การได้เรียนรู้กันและกันท่ามกลางความไม่รู้และเขิลอาย สำหรับผม มันช่างสนุก น่าหลงไหล และสวยงาม จริงๆ กว่าผมจะรู้ว่าคุณคือคนที่ใช่ ผมอาจจะทำอะไรโจ๊ะๆบางอย่างให้คุณตลกจนคุณจำขึ้นใจ หรืออาจจะทำอะไรบางอย่างไม่ถูกใจคุณ จนต้องตัดสินว่าไม่ใช่ นั่นคงเป็นชะตา ที่ผมและคุณจะถูกสร้างให้มันเป็น ตลอดระยะเวลาของการเรียนรู้และรู้จักกัน บางทีอาจทำให้อีกคนรู้สึกว่าเป็นของเล่นของอีกคนหรือไม่เพราะความไม่แน่นนอน แต่สุดท้ายคงไม่มีใครอยากเป็นของเล่นของใคร จริงไหมครับ? การบอกให้คุณรู้ว่า ผมรู้สึกดีกับคุณ อาจจะเป็นทางที่ดีที่ทำให้เข้าใจว่า เราไม่ใช่ของเล่นซึ่งกันและกัน แต่ถ้าแย่หน่อย ผมอาจเป็นเพียงของเล่นของคุณเพียงฝ่ายเดียว แต่ควรจะทำอย่างไรดีครับ หากการบอกนั้น ทำให้ผมและคุณไม่เป็นเหมือนเดิม… ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้จริงๆนะ แต่ผมต้องการรู้จักคุณให้มากกว่านี้.. ได้ไหมครับ ..เขียนจากห้วงความคิดหนึ่ง ที่ผมในนี้คือผมจริงๆ แต่สำหรับคุณนั้น คุณไม่มีตัวตน.. — http://ifew.exteen.com/20110502/entry posted on 02 May 2011 01:06 by ifew
แชงกรีลา (Shangri-La) – ตอน 3 สิบสองปานนา และ จีน 101
เราพบว่าสิงสองปานนามีอะไรน่าเที่ยวอีกเยอะ และเราก็พบว่า การได้สัมผัสจีนแท้ๆ ต้องมาเอง อย่ามากับทัวร์