Few Steps – ก้าวสั้นๆ แต่ไปเรื่อยๆ

เคยคิดไหมครับว่า ทำไมเราถึงเจอกัน..

ถ้าคุณอ่านบรรทัดแรกและคิดก่อน คำถามในหัวคงคือ ทำไมล่ะ
แต่ถ้าคุณอ่านผ่านๆ อาจจะไม่รู้สึกอะไร หรือคงคิดว่าผมจะถามคุณทำไม

ไม่บ่อยนักที่ผมจะจำความรู้สึกครั้งแรกของการพบใครบางคนได้
และก็ไม่บ่อยอีกเช่นกันที่จะผมมักนึกเสมอว่า ผมรู้จักเขาได้อย่างไร

ระหว่างคำถาม รู้จักเขาได้อย่างไร กับ เลิกกันได้อย่างไร
ประโยคหลังดูไม่น่าจดจำ แต่หลายคนรวมถึงผมกลับนึกง่ายกว่าประโยคแรกเป็นไหนๆ

สมัยที่ผมยังเป็นเด็กชายชิตพงษ์ ผมคิดว่าการจดจำอะไรสักอย่างมันยากมากๆ
แต่ก็ต้องถูกบังคับให้จำเพื่อไปสอบ แต่ก็พอจำได้กระท่อนกระแท่นพอสมควร

ตัดฉากมาโต๊ะกินข้าวกลางเมืองกรุง เรื่องที่สนทนากลับเป็นเรื่องที่เราไม่คิดว่ามันจะจำได้ในสมัยเด็กชาย

ผมไม่รู้หรอกนะว่านายที่ชื่อความทรงจำจะแอบซ่อนอยู่ส่วนไหนในหัวของผม
แต่ผมเชื่อว่านายมีจริง เพราะนายพิสูจน์ให้ผมเห็นหลายครั้งตลอดช่วงชีวิตนี้

หลายคนบอกว่าการรู้จักนายว่ายากแล้ว แต่การจะลืมนายกลับยากกว่า
ฟังแล้วผมคงได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย และหาคำตอบไม่ได้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงเลือกที่อยากจะให้นายมาดีเท่านั้น
แต่สำหรับตอนนี้ ไม่ว่านายจะมาดีหรือไม่ดี ผมก็อยากให้นายอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
อยู่บันทึกเรื่องราวให้เป็นนิยายที่ไม่เหมือนใคร สุขๆ ทุกข์ๆ ก็ว่ากันไป
เพราะผมภูมิใจกับนิยายเล่มนี้มาก

—
posted on 05 Apr 2011 00:03 by ifew
http://ifew.exteen.com/20110405/entry

ในคืนวันศุกร์ที่ผมตั้งใจกลับบ้านมาอยู่นิ่งๆ
คำถามหนึ่งจากคนๆหนึ่ง ยังคงวนเวียนอยู่ตลอดเวลา
เธอถามว่าวันหนึ่งผมอยู่กับตัวเองนานแค่ไหน
แม้จะผ่านไป 24 ชั่วโมง แต่ผมก็ยังคงติดใจประโยคนั้นอยู่

หลังจากตอบประโยคนั้นไม่นานนัก ผมก็ทำให้เธอร้องไห้
แต่น้ำตาที่ไหลออกมา ไม่ใช่เพราะผม หรือเพื่อผม
แต่เป็นเพื่อคนที่เธอรัก และเพื่อตัวเธอเอง
ผมได้แต่นั่งมองเธออยู่เงียบๆ จนเราเดินออกจากร้านอาหาร

เราออกจากร้านมานั่งตรงทางเดินที่เต็มไปด้วยผู้คน
ไม่มีผู้หญิงคนใดร้องไห้ต่อหน้าผมมานานพอสมควร
และไม่มีผู้หญิงคนใด ที่จู่ๆ ผมก็รู้สึกอยากเป็นแฟนด้วย
ผมพยายามหาเหตุผลเพื่อตอบตนเอง
มันเป็นเพียงความสงสารที่เกิดขึ้น
หรือเป็นเพราะบทสนทนาตลอด 2 ชั่วโมงที่ผมเรียนรู้นิสัยเธอ
แต่ก็ยังเป็นปริศนา ที่ไร้คำตอบอยู่ดี

ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อเล่าถึงการเที่ยวเวียดนาม
แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น

หลังจากวางสายไม่นาน
เธอถามคำถามหนึ่งที่ทำให้ผมตอบกลับค่อนข้างแรง
แต่ความรู้สึกตอนนั้น ผมไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้
มันกลายเป็นเรื่องของคนสองคนที่อาจจะฉาบฉวย
และมันกลายเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกอยากบอกเธอ
อยากขอให้เธอหยุดทุกอย่าง
หยุดความเสียใจไว้แค่นี้
และอยู่กับผม
เท่านั้นพอ

ทุกอย่างทิ้งไว้ในความเงียบงัน
เราเดินจากกันไปโดยที่ไม่มีคำตอบ
เหลือเพียงคำถามและประโยคบอกเล่าที่มากมาย

ผมรู้สึกตัวอีกครั้งตอน 7 โมงเช้า
ทุกอย่างคงเร่งรีบเหมือนเดิม
และความฝันเมื่อคืนยังคงเป็นคำถามในโลกของความจริง

—
posted on 23 Sep 2011 22:22 by ifew
http://ifew.exteen.com/20110923/entry