ในเวลาที่เหมือนเดิมกับทุกวัน

คล้ายจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป

แต่ ณ เวลานี้ ผมยังพยายามที่จะนึกอยู่..

บางทีเรากำลังหลงลืมอะไรบางอย่าง

บางอย่างอาจอยู่นอกตัวเราออกไปไกลแสนไกล

แต่บางอย่างนั้นอาจอยู่ใกล้ๆ เพียงแค่หัวใจและความคิดเราเอง..

หลายวันผ่านมางานเยอะ นอนดึกแทบทุกวัน

เวลาที่ความคิดนอกลู่นอกทางแทบเป็นศูนย์

ผมไม่เคยรู้สึก ว่างๆ เบาๆ มาหลายอาทิตย์แล้วสินะ

พอรู้สึกอีกที ก็ “เหงา” จนเต้มประดาเลยทีเดียว

ชาเขียวใส่นมหน้าออฟฟิตเจ้าประจำ

ผมไม่ได้ชิมรสชาติของมันมาพักใหญ่ๆ

ได้เพียงแต่ก้มหน้าและรีบเดินผ่านไป

คงทำแบบนี้ไปจนกว่าจะหยุดคิดถึงมันได้

ผมชอบบรรยากาศแบบวันก่อนๆ ที่ผ่านมานะ

สายฝนเม็ดไม่ใหญ่นัก โปรยปรายเป็นละออง

ไม่ถึงกับเปียก แต่ก็พอให้เย็นและรู้สึกดี

แต่บางครั้งลมก็แรงพอทำให้ชุ่มโชกได้

บางอย่างที่เราทำ หรือถูกกระทำมากเกินไป

คงไม่มีความสุขเสมอไป แม้มันส่งผลดีหรือไม่ดีแก่เรา

สิ่งที่คิดว่าดี มันแค่ดีกับความอยากของเราเองหรือเปล่า

ประโยคข้างต้น ผมรวมถึง ความรัก ด้วยเช่นกัน

หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
เราเจอกันสองครั้งแล้วนะครับ

รอยรักยิ้มข้างแก้มและดวงตาที่สดใส
กลิ่นหอมจางๆ ที่ปลิวพร้อมกับเส้นผม
คุณไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิม… Continue reading “19.05.2552” »

“นานเท่าไรแล้ว ที่เราอยู่คนเดียว”
เสี้ยวความคิดหนึ่งที่หลุดลอยออกมา โดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ
ผมพยายามจะนึกมัน แต่ก็เลือนลางเสียเหลือเกิน
แต่ช่างเถอะ อยู่ได้มานาน เราก็คงจะชินแล้วหละ(มั้ง) Continue reading “ขอบคุณนะ ที่ทำให้ผมคิดถึง” »