ผมกำลังรวบรวมรูปภาพจากการไปเที่ยวเนปาล
พบรูปภาพน้องชายผมและแฟนอยู่หลายรูป
กระหนุงกระหนิงจนน่าหมั่นไส้
ผมนึกถึงบทสนทนาในค่ำคืนกลางเมืองบักตะปู
ซึ่งหัวข้อที่คุยกัน ถึงเรื่องความรักของคนสี่คน นั่นรวมผมด้วย
ผมกำลังรวบรวมรูปภาพจากการไปเที่ยวเนปาล
พบรูปภาพน้องชายผมและแฟนอยู่หลายรูป
กระหนุงกระหนิงจนน่าหมั่นไส้
ผมนึกถึงบทสนทนาในค่ำคืนกลางเมืองบักตะปู
ซึ่งหัวข้อที่คุยกัน ถึงเรื่องความรักของคนสี่คน นั่นรวมผมด้วย
มาราธอนแรกของผม เกิดที่จอมบึง สนุก เหนื่อย ทรมานบันเทิง แต่จะจดจำมันไว้ด้วยความภาคภูมิใจ และจะพยายามทำให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆ
เรื่องเล่าระหว่างทาง ที่ผมได้สนทนากับไกด์ชาวม้งขาวที่ขุนวาง เรื่องราวของสถานที่ท่องเที่ยว และในหลวงของเรา..
ผมคอยถามตัวเองอยู่เสมอถึงการปีนเขา แม้คำตอบที่ผมตอบตัวเองจะยังเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามาคือ “ความรู้สึกของวันนี้” วันที่ผมต้องแบกน้องคนหนึ่งขึ้นสู่ยอดเขาเทวดา
“อามะ” ชายสูงวัย ผู้ช่วยไกด์ที่เดินตามหลังเราตลอด ท่าทางเคร่งขรึม เดินช้าๆแต่หนักแน่น เมื่อถึงจุดพักทีไรต้องควักบุหรี่ขึ้นมาม้วนสูบเสมอ
ใครผ่านไปผ่านมาก็ต้องทักทายแก และไกด์บอกเราว่า เขาคือ “Father of Rinjani”